Látum Okkur Sjá - Árstíðir

Þor' ekki að snerta

Þori ekki að fá

Móðan á glerinu hún fær mig til að sjá

Fegurð þess er skilur þann

Sem geymir hræddan man

Mér fannst ég eitt sinn þekkja hann

Eilífðin hún skilur ein

Litrof tilfinninga, mildar mein

Seinna meir munt þú vita hvar ég er

Aldrei aftur ég sést nema fari á betri veg

Snert’ei lengur það, sem að ekki er

Værum rómi ég sýng til þín

Taktu í taumana

Sönn er sú saga

En braust þó ekk' úr skel

Mikið er það undarlegt að líða sjaldan vel

Túngumál tímans er víst óútskýranlegt

Ég honum framtíð mína sel

Heimurinn hann skilur einn

Að myrkursins vegur er beinn

Seinna meir muntu vita hver ég er

Aldrei aftur ég sést nema af-villilst ég

Snert’ei lengur það sem ég ekki sé

Værum rómi nú sýng til þín

Gríftu í taumana

N'ose pas toucher

N'ose pas obtenir

Le brouillard sur la vitre qu'elle me fait voir

La beauté de celui qui la comprend

Qui garde l'homme effrayé

Une fois, j'ai senti que je le connaissais

L'éternité qu'elle laisse seule

Spectre de couleurs des émotions, douleur légère

Plus tard tu sauras où je suis

Je ne serai plus jamais vu à moins que je n'aille mieux

Ne touche plus ce qui n'est pas

Laisse-moi te chanter

Prenez les rênes

Cette histoire est vraie

Mais il n'a pas éclaté de la coquille

C'est très étrange de se sentir rarement bien

Le langage du temps est sûrement inexplicable

je lui donne mon futur sceau

Le monde qu'il comprend seul

Que le chemin des ténèbres est droit

Plus tard tu sauras qui je suis

Je ne serai plus jamais vu à moins que je ne sois perdu

Ne touche plus à ce que je ne vois pas

Laissez-nous maintenant vous chanter

Prenez les rênes