Hoer Van De Zeven Hemelen - Fluisterwoud

Mantel vol gaten, donker en grauw

Een loense grijns als van de volmaakte rabauw

Hij strompelt vooruit en steunt op zijn stok

Tegen de mensheid koesterend een vreselijk wrok

De wormen sluimeren waar hij is geweest

De lijken smaken hen nog wel het meest

Levensgeesten zijn als de dood voor hem

Verzwinden bij het gekraak van zijn fluisterende stem

De plaeghdraegher verkneukelt zich, dit was zijn laatste wens

Alweer een gehucht gezuiverd, van die walgelijke mens

Plaeghdraegher was hier en heeft hen aanschouwd

Stinkende etter rond kadavers ijskoud

De ratten zijn vertrokken, ze volgen hun heer

In het volgende dorp halen ze meer

Cape pleine de trous, sombre et grise

Un sourire plissé comme le 'parfait rabau'

Il trébuche en avant et s'appuie sur son bâton

Garder une rancune terrible contre l'humanité

Les vers sommeillent là où il a été

Les cadavres les goûtent le plus

Les esprits de la vie sont comme la mort pour lui

Perdre au crépitement de sa voix chuchotante

De plaeghdraegher jubile, c'était son dernier souhait

Un autre hameau débarrassé de cet homme dégoûtant

Plaeghdraegher était là et les a vus

Pus puant autour des cadavres glacés

Les rats sont partis, ils suivent leur seigneur

Dans le prochain village, ils obtiennent plus