Samotność - FRANKO

Siedzę znów sam

W pustym pokoju życia

Tylko wieje deszcz szarych kolorów rozmycia

Ani żywej duszy ani martwego spojrzenia

Tylko blade ściany, bez zrozumienia

Nie ma miłości, nienawiści wokół

Wszystko zanika dziś w ciemności pokoju

Nie chciałem tego, ale mimo wszystko wolę samotność

Niż fałszywą bliskość

Moja samotność

Jesteś zawsze ze mną

Nawet pośród mórz czuję twą obecność

My smutne dzieci już tak chyba mamy

Że po prostu czasem w życie gramy sami

Mozaika życia pochłania już bez reszty

A beznamiętne twarze szarpią nas jak sępy

Gdyby tylko mogli, kradliby marzenia

Dlatego chcę odpłynąć w rejs bez cienia

Nie wiem ile jeszcze wytrzymam na tym świecie

Czuję wielką pustkę, która kwitnie we mnie

Mam jedną prośbę zanim zniknę stąd

Pozwólcie myślom biec na nieznany ląd

Moja samotność

Jesteś zawsze ze mną

Nawet pośród mórz czuję twą obecność

My smutne dzieci już tak chyba mamy

Że po prostu czasem w życie gramy sami

Je suis de nouveau assis seul

Dans un salon vide

Seule une pluie de couleurs floues grises souffle

Ni une âme vivante ni un regard mort

Que des murs pâles, sans comprendre

Il n'y a pas d'amour, pas de haine autour

Tout s'estompe dans l'obscurité de la pièce aujourd'hui

Je ne le voulais pas, mais je préfère quand même la solitude

Que la fausse proximité

Ma solitude

Vous êtes toujours avec moi

Même au milieu des mers, je peux sentir ta présence

Nous avons probablement des enfants tristes comme ça

Que nous jouons juste la vie nous-mêmes parfois

La mosaïque de la vie est complètement absorbante

Et des visages sans passion nous déchirent comme des vautours

Si seulement ils pouvaient, ils voleraient des rêves

C'est pourquoi je veux partir en croisière sans ombre

Je ne sais pas combien de temps je peux survivre dans ce monde

Je ressens un grand vide qui fleurit en moi

J'ai une demande avant de sortir d'ici

Laisse tes pensées courir vers la terre inconnue

Ma solitude

Vous êtes toujours avec moi

Même au milieu des mers, je peux sentir ta présence

Nous avons probablement des enfants tristes comme ça

Que nous jouons juste la vie nous-mêmes parfois