Moje Bieszczady - KSU

Góry aż do nieba

I zieleni krzyk

Polna droga pośród kwiatów

I złamany krzyż

Strumień skryty w mroku

I zdziczały sad

Stara cerkiew pod modrzewiem

I pęknięty dzwon

Zarośnięty cmentarz

Na nim dzikie bzy

Ile łez i ile krzywdy ile ludzkiej krwi

Księżyc nad Otrytem

Niebo pełne gwiazd

Tańczą szare popielice

San usypia nas

To właśnie są

To właśnie moje Bieszczady

Zarośnięte olchą pola dawnych wsi

Kto je orał kto je zasiał

Nie pamięta nikt

Skrzypią martwe świerki

To drewniany płacz

Świat się kończy w Sokolikach

Dalej tylko las

Druty na granicy

Dzielą nacje dwie

Dzieli ściana nienawiści

I przeraża mnie

San jest taki płytki

Gdzie Beniowej brzeg

Dzieli ludzi

Dzieli myśli

Straszny jego gniew

To właśnie są

To właśnie moje Bieszczady

Des montagnes jusqu'au ciel

Et un cri de vert

Un chemin de terre parmi les fleurs

Et une croix brisée

Le ruisseau caché dans le noir

Et un verger sauvage

Une vieille église sous un mélèze

Et une cloche cassée

Cimetière envahi

Dessus, des lilas sauvages

Combien de larmes et combien de mal, combien de sang humain

Lune sur Otryt

Le ciel est plein d'étoiles

Les loirs gris dansent

San nous endort

C'est ce qu'ils sont

C'est mes montagnes Bieszczady

Anciens villages envahis d'aulnes

Qui les a labourés qui les a semés

Personne ne se souvient

Les épinettes mortes craquent

C'est un cri de bois

Le monde se termine à Sokoliki

Alors seulement la forêt

Fils à la frontière

Deux nations se divisent

Il partage un mur de haine

Et ça me fait peur

San est si superficiel

Où est le rivage de Beniowa

Il divise les gens

Partage des pensées

Terrible sa colère

C'est ce qu'ils sont

C'est mes montagnes Bieszczady