Yalnızlık Senfonisi - Model

Anladım, sonu yok yalnızlığın.

Her gün çoğalacak.

Her zaman böyle miydi?

Bilmiyorum...

Sanki dokunulmazdı çocukken ağlamak.

Alışır her insan alışır zamanla,

Kırılıp incinmeye.

Çünkü olağan yıkılıp yıkılıp,

Yeniden ayağa kalkmak.

Yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte.

Acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette.

Bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum...

Hadi gelin üstüme korkmuyorum!

Bulutlar yüklü.

Ha yağdı ha yağacak üstümüze.

Hasret...

Yokluğunla ben baş başayız.

Nihayet...

Je comprends, il n'y a pas de fin à la solitude.

Il se multipliera chaque jour.

Est-ce que ça a toujours été comme ça ?

Je ne sais pas...

C'était comme si pleurer comme un enfant était intouchable.

Tout le monde s'y habitue avec le temps,

Être brisé et blessé.

Parce que l'ordinaire est détruit et détruit,

Pour se relever à nouveau.

Ma solitude se cache sur mon chemin, attendant.

La douleur veille sur moi.

J'attends, attends, attends...

Allez, je n'ai pas peur !

Les nuages ​​sont chargés.

Il pleut, il va pleuvoir sur nous.

Désir...

Je suis seul avec ton absence.

Pour terminer...