Goniąc kormorany - Piotr Szczepanik, Alibabki, Ricercar 64

Dzień gaśnie w szarej mgle.

Wiatr strąca krople z drzew.

Sznur kormoranów w locie splątał się,

Pożegnał ciepły dzień,

Ostatni dzień w mazurskich stronach.

Zmierzch z jezior żagle zdjął.

Mgieł porozpinał splot.

Szmer tataraków jeszcze dobiegł nas,

Już wracać czas.

Noc się przybrała w czerń.

To smutny lata zmierzch.

Już kormorany odleciały stąd,

Poszukać ciepłych stron,

Powrócą wiosną na jeziora.

Nikt nas nie żegna tu.

Dziś tak tu pusto już.

Mgły tylko ściga wśród sitowia wiatr,

Już wracać czas.

Le jour s'évanouit dans un brouillard gris.

Le vent souffle des gouttes des arbres.

Le chapelet de cormorans en vol s'est emmêlé,

Il a dit au revoir à une chaude journée,

Le dernier jour dans les régions de Mazurie.

Le crépuscule a enlevé les voiles des lacs.

La brume a défait le tissage.

Le murmure du calamus ne nous est pas encore parvenu,

Il est temps de revenir.

La nuit est devenue noire.

C'est un triste crépuscule d'été.

Déjà les cormorans se sont envolés

Cherchez les côtés chauds,

Ils retourneront dans les lacs au printemps.

Personne ne nous dit au revoir ici.

C'est tellement vide ici aujourd'hui.

Les brumes ne sont chassées que par le vent parmi les joncs,

Il est temps de revenir.