Krakowski Spleen - Maanam

Chmury wiszą nad miastem, ciemno i wstać nie mogę

Naciągam głębiej kołdrę, znikam, kulę się w sobie

Powietrze lepkie i gęste, wilgoć osiada na twarzach

Ptak smętnie siedzi na drzewie, leniwie pióra wygładza

Poranek przechodzi w południe, bezwładnie mijają godziny

Czasem zabrzęczy mucha w sidłach pajęczyny

A słońce wysoko, wysoko świeci pilotom w oczy

Ogrzewa niestrudzenie zimne niebieskie przestrzenie

Czekam na wiatr, co rozgoni

Ciemne skłębione zasłony

Stanę wtedy na «RAZ!»

Ze słońcem twarzą w twarz

Ulice mgłami spowite, toną w ślepych kałużach

Przez okno patrzę znużona, z tęsknotą myślę o burzy

A słońce wysoko, wysoko świeci pilotom w oczy

Ogrzewa niestrudzenie zimne niebieskie przestrzenie

Czekam na wiatr, co rozgoni

Ciemne skłębione zasłony

Stanę wtedy na «RAZ!»

Ze słońcem twarzą w twarz

Les nuages ​​pèsent sur la ville, il fait noir et je ne peux pas me lever

Je tire la couette plus profondément, disparais, me recroqueville

L'air est collant et dense, et l'humidité se dépose sur les visages

L'oiseau est assis tristement sur un arbre, lisse paresseusement ses plumes

Le matin se transforme en midi, les heures passent

Parfois une mouche dans le piège d'une toile d'araignée bourdonne

Et le soleil est haut, haut brille dans les yeux des pilotes

Il réchauffe inlassablement les espaces bleus froids

J'attends que le vent chasse

Rideaux sombres pliés

Ensuite, je me tiendrai sur "ONCE!"

Face à face avec le soleil

Des rues enveloppées de brouillard, se noyant dans des flaques aveugles

Fatigué, je regarde par la fenêtre, aspirant à l'orage

Et le soleil est haut, haut brille dans les yeux des pilotes

Il réchauffe inlassablement les espaces bleus froids

J'attends que le vent chasse

Rideaux sombres pliés

Ensuite, je me tiendrai sur "ONCE!"

Face à face avec le soleil