De Duiven Los - Herman Van Veen

De duiven los,

in gedachten maakt hij zich een Alfa Romeo.

De dashbordwijzers trillen in het rood,

rond honderdtachtig.

En Elsjes zomerjurk hangt aan de waslijn…

Een witte stip komt dichterbij,

een meisje op de vluchtstrook.

Ze moet naar Zeist, wat een toeval,

ze nesteld zich in het nappa.

En Elsjes zomerjurk hangt aan de waslijn…

Een bloesemroute,

in gedachten rijdt hij het bospad op.

Hij tilt haar uit de auto,

bewijst zich op de trimbaan,

schrijft haar naam in het zand.

En Elsjes zomerjurk hangt aan de waslijn…

Haar bloesje los, hij zijn hemd,

hij doet haar rok uit.

Komt hij klaar, en roept zijn duiven.

En Elsjes zomerjurk hangt aan de waslijn…

Haar bloesje los, hij zijn hemd,

hij doet haar rok uit.

Komt hij klaar, en roept zijn duiven.

En Elsje vraagt of papa nu tijd heeft om te spelen…

Relâchez les pigeons,

dans sa tête, il se fait une Alfa Romeo.

Les dashpointers vibrent en rouge,

vers cent quatre-vingts.

Et la robe d'été d'Elsje est accrochée à la corde à linge...

Un point blanc approche,

une fille sur l'épaule dure.

Elle doit aller à Zeist, quelle coïncidence,

elle s'installe dans le nappa.

Et la robe d'été d'Elsje est accrochée à la corde à linge...

Un parcours fleuri,

dans sa tête, il remonte le chemin forestier.

Il la sort de la voiture,

fait ses preuves sur la piste de jogging,

écrit son nom dans le sable.

Et la robe d'été d'Elsje est accrochée à la corde à linge...

Son chemisier ample, lui sa chemise,

il enlève sa jupe.

Est-ce qu'il vient, et appelle ses pigeons.

Et la robe d'été d'Elsje est accrochée à la corde à linge...

Son chemisier ample, lui sa chemise,

il enlève sa jupe.

Est-ce qu'il vient, et appelle ses pigeons.

Et Elsje demande si papa a le temps de jouer maintenant…