Jej wspomnienie - Kombi

Nim wstanie świt, rozwieje ranne mgły

Konary nagich drzew, rozpoczną taniec swój

Powietrza świst i nagle ostry chłód

Wyrwały mnie ze snu, rzuciły w światło dnia

Była blisko tak

Że mogłeś czuć Jej dotyk

Powiew warg

W uścisku mocnym trzymał Cię Jej głos

W napięciu tak, czekałem kresu dnia

Wiedziałem, wróci tu, by zabrać mnie w swój świat

Nie dawał mi spokoju obraz Jej

Kolory — fiolet, czerń - splątane siecią gwiazd

Była blisko tak

Że mogłeś czuć Jej dotyk

Powiew warg

W uścisku mocnym trzymał Cię Jej głos

Umykasz, jak zjawa ze snu

W dzień znikasz, by w noc wrócić tu

Realna, choć uśmiech Twój dawno już zgasł

Avant que l'aube ne brise les brumes matinales

Branches d'arbres nus, ils commenceront leur danse

L'air siffla et soudain un frisson aigu

Ils m'ont réveillé, m'ont jeté dans la lumière du jour

Elle était proche de ça

Que tu pouvais sentir son toucher

Une brise de lèvres

Sa voix te tenait dans une forte étreinte

En suspens, oui, j'ai attendu la fin de la journée

Je savais qu'il reviendrait pour m'emmener dans son monde

L'image d'elle me dérangeait

Couleurs - violet, noir - enchevêtrées d'un réseau d'étoiles

Elle était proche de ça

Que tu pouvais sentir son toucher

Une brise de lèvres

Sa voix te tenait dans une forte étreinte

Tu t'enfuis comme un fantôme d'un rêve

Tu disparais le jour et reviens ici la nuit

Réel, même si ton sourire s'est estompé depuis longtemps