Więc Nie Dziw Się - Edyta Geppert, Kroke

Tyle było powitań i rozstań

Tyle było słów: — żegnaj i — zostań

Karuzele, niedziele i sny

Niepokoje, tych dwoje — to my…

Jakieś burze, podróże, Bóg — wie — co

Jakieś gwiazdy, co dziś już nie świecą

Tam za lasem, za czasem, za snem

Zapodziały się… Gdzie… Boja wiem…

Więc nie dziw się, że czasem w tamte strony

Wytężam wzrok i znaleźć chciałabym

Choć drobny ślad tych godzin zagubionych

Co dawno rozwiały się jak dym

Więc nie dziw się, że nieraz niespodzianie

Dalekie dni, zasnute czasu mgłą

Przesłonią świat, gdy znów popatrzę na nie

Przez głupich łez powiększające szkło

Tylko pomyśl i spójrz, co się święci:

Przypływają na tratwie pamięci

Ci, co spali w głębokich mych snach

Na ich dnie spoczywali jak piach…

Może znowu wynurzy się z marzeń

Jakiś nikt, jakiś ktoś się ukaże

Ten, co czekał tak długo w mym śnie —

I nie pozna, nie pozna już mnie…

Więc nie dziw się, że czasem w tamte strony

Wytężam wzrok i znaleźć chciałabym

Choć drobny ślad tych godzin zagubionych

Co dawno rozwiały się jak dym

Więc nie dziw się, że nieraz niespodzianie

Dalekie dni, zasnute czasu mgłą

Przesłonią świat, gdy znów popatrzę na nie

Przez głupich łez powiększające szkło

Il y avait tant de salutations et de départs

Il y avait tant de mots : - au revoir et - reste

Manèges, dimanches et rêves

Des soucis, ces deux - c'est nous...

Des tempêtes, des voyages, Dieu - sait - quoi

Certaines étoiles qui ne brillent pas aujourd'hui

Derrière la forêt, derrière le temps, derrière le sommeil

Ils se sont perdus ... Où ... j'ai peur de savoir ...

Alors ne soyez pas surpris qu'il y ait parfois

Je me fatigue les yeux et je veux trouver

Même une légère trace de ces heures perdues

Parti depuis longtemps comme de la fumée

Alors ne soyez pas surpris que parfois c'est inattendu

Jours lointains, brumeux avec le temps

Ils obscurciront le monde quand je les regarderai à nouveau

Une loupe à travers des larmes stupides

Réfléchissez et voyez ce qui se passe :

Ils viennent sur un radeau de mémoire

Ceux qui dormaient dans mes rêves profonds

A leur fond ils reposaient comme du sable...

Peut-être qu'il sortirait à nouveau de ses rêves

Quelqu'un, quelqu'un, quelqu'un apparaîtra

Celui qui a attendu si longtemps dans mon rêve -

Et il ne me connaîtra pas, il ne me connaîtra plus...

Alors ne soyez pas surpris qu'il y ait parfois

Je me fatigue les yeux et je veux trouver

Même une légère trace de ces heures perdues

Parti depuis longtemps comme de la fumée

Alors ne soyez pas surpris que parfois c'est inattendu

Jours lointains, brumeux avec le temps

Ils obscurciront le monde quand je les regarderai à nouveau

Une loupe à travers des larmes stupides