Wspinaczka - Lady Pank

Porwaliśmy się na zdobycie wielkich gór,

herosi z dawnych lat służyli nam za wzór.

Przez niebotyczną grań pięliśmy długo się,

niejeden odpadł tam, znajdując w dole śmierć.

Po drodze hulał wiatr i sypał w oczy śnieg,

paraliżował strach, odbierał zmysły lęk.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

A prowadziły nas Nadzieja, Wiara, Złość,

bo tam na dole Zła naprawdę było dość.

I warto było iść, do góry wciąż się piąć,

by sobą wreszcie być, by przestać karki giąć.

I w czas wędrówki tej, był każdy z nas jak brat,

choć nie obyło się bez wiarołomnych zdrad.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i ze śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

Aż po tysiącach prób, przez przeraźliwą biel,

opłacił się nasz trud — osiągnęliśmy cel.

Czuliśmy bicie serc i pod stopami szczyt,

gdzie pewne było, że przed nami nie był nikt.

Lecz nie odezwał się tym razem żaden śmiech,

bo wszyscy padli tu, zajadle łapiąc dech.

I dziwny jakiś był zwycięstwa słodki smak,

minęło parę chwil, aż ktoś wychrypiał tak:

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…

Nous sommes partis à la conquête de grandes montagnes,

Les héros du passé nous ont servi de modèles.

Nous avons grimpé longtemps à travers la crête vertigineuse,

plus d'un y tomba, trouvant la mort en bas.

Sur le chemin le vent soufflait et la neige tombait dans les yeux,

il a été paralysé par la peur, il a perdu ses sens avec la peur.

Mais personne n'a cessé, même à la mauvaise heure,

il serra les poings et rit : Hé !

C'est beau

et seulement moins d'oxygène ...

Et nous étions guidés par l'Espoir, la Foi et la Colère,

parce que c'était vraiment suffisant là-bas.

Et ça valait la peine d'y aller, encore de grimper,

être enfin soi-même, ne plus plier le cou.

Et pendant ce voyage, chacun de nous était comme un frère,

même si ce n'était pas sans trahisons infidèles.

Mais personne n'a cessé, même à la mauvaise heure,

il serra les poings et, en riant, cria : Hé !

C'est beau

et seulement moins d'oxygène ...

Jusqu'à ce qu'après des milliers d'épreuves, à travers l'effroyable blancheur,

Nos efforts ont payé - nous avons atteint notre objectif.

Nous avons senti le battement des cœurs et le pic sous nos pieds,

où il était certain que personne n'était avant nous.

Mais il n'y avait pas de rire cette fois,

parce qu'ils sont tous tombés ici, haletant férocement.

Et le goût sucré de la victoire était étrange,

quelques instants passèrent jusqu'à ce que quelqu'un croasse comme ceci :

C'est beau

et seulement pas d'oxygène ...

C'est beau

et seulement pas d'oxygène ...