De Sneeuwkoningin - Liesbeth List

De wind streelt mijn haren

Van nevelsatijn

En stuift langs mijn mantel

Van sneeuwhermelijn

En boven alle bergen

Zal ik heersen over dwerg en dal

Met adem van sneeuw

En met ijzel van eeuwen

Ben ik de kou

Ben ik het ijs

Ben ik de dood

Ah ik ben de liefde

Ik zwaai met mijn mouwen

Van weerwolven bont

Een ijsbloemen sluier

Daalt neer uit mijn mond

Het vuur glanst in de dwergenhut

Het dooft als ik de bergen schudt

In regens verdwenen

Van ijs, gruis en stenen

Mijn minnaar, de zon

Keerde terug van zijn reis

Hij kust met zijn stralen

Mijn lichaam van ijs

En 's avonds bloost mijn bergen rood

Mijn tranen zijn der dwergen dood

Hij zal mij verwarmen

Ik smelt in zijn armen

Le vent caresse mes cheveux

Fait de satin brume

Et se précipite devant mon manteau

De l'hermine des neiges

Et surtout les montagnes

Dois-je régner nain et dale

Avec un souffle de neige

Et avec le grésil des siècles

Suis-je le froid

Suis-je la glace

Suis-je le mort

Ah je suis l'amour

j'agite mes manches

Fourrure de loup-garou

Un voile de fleur de glace

Descend de ma bouche

Le feu brille dans la hutte des nains

Il meurt quand je secoue les montagnes

Disparu sous la pluie

De glace, de sable et de pierres

Mon amant, le soleil

De retour de son voyage

Il embrasse avec ses rayons

Mon corps de glace

Et le soir mes montagnes rougissent

Mes larmes sont la mort des nains

Il va me réchauffer

je fond dans ses bras