Makria Makria - Alkistis Protopsalti

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Τόσα χρόνια που 'χεις λείψει

έγινε χαρά και θλίψη

σε θυμάμαι πώς γελούσες

και με πιάνω να γελώ.

Έτσι είναι φως μου η μνήμη

σαν το βότσαλο στη λίμνη

τα βαριά στον πάτο αφήνει

και το γλέντι στον αφρό.

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Πήγα κι έπιασα ένα σπίτι

με βεράντα τον πλανήτη

να σε βλέπω μεσ' στα αστέρια

σαν κομήτη που περνά.

Το κορμί σου έχει αφήσει

μόνο μια τροχιά στη φύση

μα πώς θες αν δε σ' αγγίζω

να σε ρίχνω στην καρδιά.

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Τόσα χρόνια που 'χεις λείψει μακριά

ως κι ονόματα αλλάξαν οι δρόμοι

πόσο μάλλον οι αγάπες κορμιά

πόσο μάλλον οι καρδιές αγκαλιά.

Πήγα κι έπιασα ένα βράχο

αναμνήσεις να σου γράφω

μα από σένα μου 'χουν μείνει

λουλουδάκια στο χαρτί.

Loin

le monde t'a emporté

loin

et le coeur ne rentre pas.

Tant d'années que tu as manquées

il y avait de la joie et de la peine

Je me souviens que tu riais

et je me surprends à rire.

C'est ainsi que ma mémoire est légère

comme le caillou dans le lac

lourd au bas des feuilles

et se régaler de mousse.

Loin

le monde t'a emporté

loin

et le coeur ne rentre pas.

Je suis allé et j'ai attrapé une maison

avec terrasse la planète

te voir dans les étoiles

comme une comète qui passe.

Ton corps est parti

juste une orbite dans la nature

mais comment veux-tu si je ne te touche pas

pour te jeter au coeur.

Loin

le monde t'a emporté

loin

et le coeur ne rentre pas.

Tant d'années tu as été absent

même les rues ont changé de nom

combien plus aime les corps

sans parler des cœurs qui s'embrassent.

Je suis allé et j'ai attrapé un rocher

des souvenirs à t'écrire

mais je t'ai quitté

fleurs sur papier.