Chłodne I Dostojne Są Nasze Oblicza - Arkona

Nieskończona otchłań otwiera swoje bramy

Grotem błyskawicy przeszywa nasze ciała

Lodowate szepty palą naszą krew

Świat nasz pod całunem przerażenia legł

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

Chwile, które wciąż mogą nas zdradzić

Podróż, która prowadzi ku gwiazdom

Pozbawieni duszy, skazani na zniszczenie

Widnokręgiem są nam jak słońca obroty

Ale myśmy odnaleźli siebie

Przeszłość jest teraz częścią przyszłości

Otchłań, która przetrwała stworzenie

Nie ma odwrotu przed ostatnią misję

Nieskończona otchłań otwiera swoje bramy

Grotem błyskawicy przeszywa nasze ciała

Lodowate szepty palą naszą krew

Świat nasz pod całunem przerażenia legł

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

W konstelacji lodu prześwietlonej gwiezdnie

Każdy dzień tu długość ma wieczności

Na nasz żywot patrząc pobłażliwym okiem

Na krążące gwiazdy cicho spoglądając

Przyjaźnimy się z gwiezdnym pyłem

Oddychamy tu kosmicznym mrozem

Chłodny, nieruchomy jest nasz wieczny byt

Chłodne i dostojne są nasze oblicza …

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

L'abîme sans fin ouvre ses portes

Un éclair perce nos corps

Des murmures glacés brûlent notre sang

Notre monde est enveloppé de terreur

Parce qu'il y a peu de lumière en nous, mais plus de nuits

Qui vient sur les ailes de son corbeau

Retomber avec la poussière de ses plumes noires

Et couvrir le monde de la fraîcheur de son regard sombre

Des moments qui peuvent encore nous trahir

Un voyage qui mène aux étoiles

Privé d'âme, voué à la destruction

La rotation du soleil est notre horizon

Mais nous nous sommes retrouvés

Le passé fait maintenant partie du futur

L'abîme qui a survécu à la création

Il n'y a pas de retour en arrière avant la mission finale

L'abîme sans fin ouvre ses portes

Un éclair perce nos corps

Des murmures glacés brûlent notre sang

Notre monde est enveloppé de terreur

Parce qu'il y a peu de lumière en nous, mais plus de nuits

Qui vient sur les ailes de son corbeau

Retomber avec la poussière de ses plumes noires

Et couvrir le monde de la fraîcheur de son regard sombre

Dans la constellation de glace étoilée surexposée

Chaque jour ici est éternel

Regardant notre vie d'un œil indulgent

Regardant silencieusement les étoiles qui tournent

Nous sommes amis avec la poussière d'étoiles

Nous respirons le givre cosmique ici

Cool, immobile est notre existence éternelle

Nos visages sont cool et dignes...

Parce qu'il y a peu de lumière en nous, mais plus de nuits

Qui vient sur les ailes de son corbeau

Retomber avec la poussière de ses plumes noires

Et couvrir le monde de la fraîcheur de son regard sombre