Ores Mikres - Giorgos Mazonakis

Από παιδί είμαι ένα σώμα που' χει ρίζα στον αέρα

Σώμα φυγής, μα εγώ παρέμεινα κι εσύ πήγες πιο πέρα

Μάταια σ΄αναζητώ

Ότι και να θέλησα, άγρια μέλισσα

Και μου΄χει μείνει το κεντρί στο χέρι βέρα

Ώρες μικρές στα σκοτεινά του πόνου πιάνω τη συχνότητα

Σε θέλω τραγικά

Στην ταραγμένη μου ψυχή θα είσαι πάντα εκκρεμότητα

Σαν πόρτα ανοιχτή

Που λείπεις μου' πέσε βαρύ, με αναμνήσεις σιγοκαιγομαι

Και λιώνω σαν κερί

Και αφού θεός που συγχωρεί εγώ δε λέγομαι

Να καίγεσαι όπως καίγομαι

Το ξέρω πως το μπλε στα μάτια μου δεν είναι ακρογιάλι

Λάμπω σαν φως μα το σκοτάδι στο σημάδι έχω βάλει

Αν με δεις να θυμηθείς ότι με κατοίκησες και ότι με νίκησες

Δίχτυ πως μ' έπιασε ο καημός απόψε πάλι

Enfant, je suis un corps qui a ses racines dans l'air

Corps d'évasion, mais je suis resté et tu es allé plus loin

je te cherche en vain

Tout ce que je voulais, abeille sauvage

Et la piqûre est laissée dans ma main

Des heures courtes dans l'obscurité de la douleur, j'attrape la fréquence

Je te veux tragiquement

Dans mon âme troublée tu seras toujours en attente

Comme une porte ouverte

Quand tu me manques, tombe lourd, je brûle de souvenirs

Et je fond comme une bougie

Et comme je ne dis pas Dieu qui pardonne

Brûler comme je brûle

Je sais que le bleu dans mes yeux n'est pas une plage

Je brille comme la lumière mais j'ai mis l'obscurité sur la marque

Si tu me vois souviens-toi que tu m'as habité et que tu m'as vaincu

Un filet de misère m'a encore attrapé ce soir