Марскі чалавек - Крамбамбуля

І рэк, і азёраў мы маем зашмат,

А мораў няма, акіянаў няма.

А мне дык нічога — а быў чалавек,

Што з гэтай прычыны закончыў свой век.

Ён тут нарадзіўся і вырас ён тут,

Але ў карабельны пайшоў інстытут,

Усе акіяны і моры скарыў

І вось на радзіму вярнуўся стары.

Хадзіў ён, хістаўся па цвёрдай зямлі,

Нібыта па хісткім ідзе караблі,

А мора не бачыў - гарэла душа,

І ромам тушыў ён душэўны пажар.

Вось так і сканаў між азёраў і рэк

Тутэйшы, але ўжо марскі чалавек.

Ляжыць у сваёй беларускай зямлі

У драўляным апошнім сваім караблі.

Nous avons trop de rivières et de lacs,

Et il n'y a pas de mers, pas d'océans.

Et je n'ai rien - et il y avait un homme

Cela pour cette raison a mis fin à sa vie.

Il est né et a grandi ici,

Mais l'institut est allé expédier,

Tous les océans et mers conquis

Et ainsi le vieil homme rentra chez lui.

Il marchait, titubant sur un sol solide,

Apparemment sur des navires chancelants,

Et la mer n'a pas vu - l'âme a brûlé,

Et il a éteint le feu mental avec du rhum.

C'est comme ça qu'il est mort entre lacs et rivières

Local, mais déjà marin.

Il se trouve dans sa terre biélorusse

Dans le dernier bois de son navire.