Qərənfillər - PRoMete

Bəzən kömək olmur ötüb gedən günlər belə

Nə qədər ağladığımı, yəqin, qərənfillər bilər

Bu ağrı çox acıdır, dadmasan, anlamazsan

Gecələr içini dəlib, deşib, keçər düşünərsən, yaşamazsan

Gözünü yuman kimi gələr dayanar önündə

Söhbət də gedə bilməz bu itkidə ölümdən

Nə qədər yalvarmışam Allaha ki, ölüm mən

Neçə ildir yaşayıram gör bu zülümlə

Geriyə çevirmək olmur, zaman uçur

Bundan da böyük ağrı varmı ana üçün?

Deyirlər — «vaxt gətirər bütün yaralara köz»

Mən bildim bu neçə ildə, bu deyil düz

Yəqin ki, bu da həyatın ayrıca bir naxışı

Gözümün önündən getmir qapıdan çıxışı

Öpdü alnımdan.

«Qayıdacam» — dedi

Gözümə baxanda, gördüm ki, vidalaşır

Ana, sil göz yaşını

Sən ağlama

Vətən var olsun!

Həsrət qalan kəslərə

Qoy hər zaman Tanrı yar olsun!

Tez-tez qapımı döyürdü əlaqədar təşkilatlar

Bayram günlərində uşaqlara şirniyyatlar

Hər gün gedib gəldiyim yollar eyniydi

Xəbər tutdu sürücülər, pulsuz oldu nəqliyyat da

Elə bil, hamı çalışırdı bölməyə dərdi

Bu millət yaxşı bilir, xeyir nədi, nə şərdi

Uşaqlar saxladı məni bu illər həyatda

Yoxsa, onun arxasınca mən də gedərdim

Döyüş başlayanda, biz Moskvadaydıq

Bir gün gəldi, dedi — «vaxtdır artıq qayıdırıq

Vətən dardadırsa, gərək burda qalmayaq biz

Bakıda çətin olacaq, amma ki, uyğunlaşarıq»

Bakıya qayıdanda, 2-ci uşağa hamiləydim

O könüllü döyüşə yazılanda, nə biləydim

Daha döyməz bu evin qapısını bir daha?!

Həmişə ümidlə baxan adam idim sabaha

Amma içimdən bir səs deyirdi — «qoyma getməyə»

Onda vəziyyət başqaydı, saxlaya bilmədim

Qara xəbər gələndə, xatırladım sözlərini

Qürürlandım, amma ağlaya bilmədim

Yarım, sil göz yaşın

Sən ağlama

Vətən var olsun!

Həsrət qalan kəslərə

Qoy hər zaman Tanrı yar olsun!

Uşaqlıq xatirələrim bölünür iki yerə:

Əvvəli biraz bulanıq, amma atalı

Sonra təkrarlanan ana gözyaşı

Çətinlik, məşəqqət, qayğılı-qadalı

Atamı çox soruşardım o illər anamdan

Bezmədən hər dəfə deyərdi ki, qayıdacaq

Heç vaxt düşünməzdim bu sözlər yalandı

Və illər keçdikcə, zaman bizi ovudacaq

Atamın şəhid olduğunu məktəbdə uşaqlar deyəndə

Əvvəl elə bilmişdim, bu hərbi rütbədir

Anamdan soruşanda ki, şəhid nədir?

Həyacandan çaşıb demişdi — «atan əsgərlikdədir»

Amma sonra çökərək qarşımda diz üstə

Qucaqlayıb izah edəndə mənə hər şeyi

Gözlərim doldu, görəndə anamı qəhər boğub

Ağlamaqdan başqa bilmədim neyləyim?!

Qızım, sil göz yaşın

Sən ağlama

Vətən var olsun!

Həsrət qalan kəslərə

Qoy hər zaman Tanrı yar olsun!

Parfois ça n'aide pas, même les jours passés

Apparemment, les œillets savent combien j'ai pleuré

Cette douleur est très douloureuse, si vous ne goûtez pas, vous ne comprenez pas

La nuit, tu perces, perces, passes, tu penses, tu ne peux pas vivre

Dès qu'il se lave les yeux, il vient se placer devant lui

On ne peut pas parler de mort à cette perte

J'ai prié Dieu pour que je meure

Regarde combien d'années j'ai vécu avec cette cruauté

Il est impossible de revenir en arrière, le temps passe vite

Y a-t-il une plus grande douleur pour la mère?

Ils disent - "le temps apporte des braises à toutes les blessures"

J'ai découvert en quelques années, ce n'est pas droit

Il s'agit probablement d'un mode de vie distinct

La sortie de la porte ne va pas devant mes yeux

Il m'a embrassé le front.

"Je reviendrai," dit-il

Quand je l'ai regardé dans les yeux, j'ai vu qu'il disait au revoir

Maman, essuie les larmes

Ne pleure pas

Vive la patrie !

A ceux qui manquent

Que Dieu soit toujours avec vous !

Des organisations apparentées ont souvent frappé à ma porte

Bonbons pour les enfants en vacances

Les routes que j'ai parcourues chaque jour étaient les mêmes

La nouvelle a attrapé les chauffeurs, le transport était gratuit

C'était comme si tout le monde essayait de s'introduire dans l'unité

Cette nation sait bien ce qui est bien et ce qui est mal

Les enfants m'ont gardé en vie pendant des années

Sinon je le suivrais

Quand la guerre a éclaté, nous étions à Moscou

Un jour, il est venu et a dit: «Nous revenons depuis longtemps

Si la patrie est en difficulté, nous ne devrions pas rester ici

Ce sera difficile à Bakou, mais on s'adaptera »

Quand je suis revenue à Bakou, j'étais enceinte de mon deuxième enfant

Que savais-je quand il s'est enrôlé dans la guerre des volontaires ?

Ne frappera-t-on plus à la porte de cette maison ?!

J'attendais toujours demain avec impatience

Mais une voix à l'intérieur de moi m'a dit : "Ne pars pas."

Ensuite, la situation était différente, je ne pouvais pas m'arrêter

Quand la nouvelle noire est arrivée, je me suis souvenu de ses paroles

J'étais fier, mais je ne pouvais pas pleurer

A moitié, essuie les larmes

Ne pleure pas

Vive la patrie !

A ceux qui manquent

Que Dieu soit toujours avec vous !

Mes souvenirs d'enfance se divisent en deux parties :

Au début un peu flou, mais paternel

Puis des larmes maternelles à répétition

Difficulté, épreuve, soin

J'avais l'habitude de demander beaucoup à mon père de ma mère dans ces années

Il a toujours dit qu'il reviendrait

Je n'ai jamais pensé que ces mots étaient faux

Et au fil des ans, le temps nous le dira

Quand les enfants à l'école ont dit que mon père avait été tué

J'avais l'habitude de penser que c'était un grade militaire

Quand on a demandé à ma mère, qu'est-ce qu'un martyr ?

Il a été choqué et a dit : « Le père est dans l'armée.

Mais ensuite il s'est effondré à genoux devant moi

Quand tu t'embrasses et que tu m'expliques tout

Mes yeux se sont remplis de larmes et ma mère était furieuse

Je n'ai pas pu m'empêcher de pleurer !

Ma fille, essuie les larmes

Ne pleure pas

Vive la patrie !

A ceux qui manquent

Que Dieu soit toujours avec vous !