Drei Stühle - Reinhard Mey

Ein Eisenofen steht mitten im Raum

Rotglühend, doch du spürst ihn kaum

Die Abendkühle kriecht über den Steinboden herein

Ein dürrer Rauch steigt zur Decke empor

Ein kühn geschwungenes Ofenrohr

Die nackte Glühbirne taucht den Raum in fahlen Schein

Ein alter Fernseher flackert schwarz-weiß

Die Männer sitzen verstreut im Kreis

Und immer in diesem Gebilde aus drei Stühlen

Einen, da stehen die Füße drauf

Einen, da lehnt der Arm sich auf

Den dritten, zum drauf sitzen, um sich im Gleichgewicht zu fühlen

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n ' akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n ' aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)

Mit dem verwitterten Gesicht

Kiriakis, der nie ein Wort spricht

Der seinen Arm beim Dynamitfischen verlor

Der wie ein Gummiball hüpft und springt

Wenn nur ein Ton Musik erklingt

Und wirft den leeren Ärmel im Triumph empor

Gianis weiß längst über dich Bescheid

Und breitet seine Arme weit

Ohne ein Wort von deiner Sprache zu verstehen

Durch Brillengläser, die so blind

Wie Glas im Meer geworden sind

Kann er dir tief bis auf den Grund der Seele sehen

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n ' akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n ' aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)

Da ist kein Mußtrauen, da ist kein Neid

Und da ist Frieden, da ist Zeit

Der Wirt, der mit den dicken Kaffeetassen klirrt

Nichts ist Berechnung, nichts bedacht

Alles aus Freundlichkeit gemacht

Das ist ein Ort, an dem dein Herz gesunden wird

Blau-weißes Tischtuch, frisches Brot

Leise tuckerndes Fischerboot

Ein Teller Apfelscheiben und ein Becher Wein

Vielleicht bleib ich irgendwann hier

Jedenfalls arbeite ich schon an mir

Um auch nur mit drei Stühlen zufrieden zu sein

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n ' akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n ' aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n ' akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n ' aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)

Un poêle en fer se dresse au milieu de la pièce

Rouge chaud, mais tu le sens à peine

La fraîcheur du soir se glisse sur le sol en pierre

Une fumée vaporeuse monte au plafond

Un tuyau de poêle aux courbes audacieuses

L'ampoule nue baigne la pièce d'une lueur pâle

Une vieille télévision scintille en noir et blanc

Les hommes sont assis dispersés en cercle

Et toujours dans cette structure à trois chaises

Un, tes pieds sont dessus

Un, le bras se lève

Le troisième sur lequel s'asseoir pour se sentir équilibré

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n'akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n'aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)

Avec le visage patiné

Kiriakis qui ne dit jamais un mot

Qui a perdu son bras en pêchant à la dynamite

Rebondir et rebondir comme une balle en caoutchouc

Si une seule note de musique sonne

Et lève la manche vide en triomphe

Gianis vous connaît depuis longtemps

Et écarte les bras

Sans comprendre un mot de ta langue

A travers des lunettes si aveugles

Comme le verre est devenu dans la mer

Peut-il te voir au plus profond de ton âme

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n'akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n'aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)

Il n'y a pas de confiance à faire, il n'y a pas d'envie

Et il y a la paix, il y a le temps

L'aubergiste faisant tinter les épaisses tasses à café

Rien n'est calcul, rien considéré

Tout est fait par gentillesse

C'est un endroit où ton cœur guérira

Nappe bleue et blanche, pain frais

Bateau de pêche tranquillement soufflant

Une assiette de tranches de pomme et une chope de vin

Peut-être qu'un jour je resterai ici

Quoi qu'il en soit, je travaille déjà sur moi-même

Pour être satisfait même avec seulement trois chaises

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n'akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n'aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n'akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n'aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)