Miðgarður - Skálmöld

Margt fyrir löngu var búið til lag,

ljóðið svo skrautlega skrifað.

Hetju sem barðist við vængjaða vá?

(Ég sá, ég sá.)

Baldur sem barðist af drengskap þann dag,

dó svo að við gætum lifað.

Vafrandi enn um hrollkalt hraun,

hrakin sig glennir vofa.

Hitinn frá brennu huggar raun,

hér sofa menn í kofa.

(Kvöld úr norðri, kalt í hlíðum,

knýr að dyrum myrkrið svart.

Þolinmóð við þannig bíðum

þess að verði aftur bjart.)

(Traustur máttur réttra rúna

róar geð er vindur hvín.

Sorgir allar sefast núna,

sofðu, unga ástin mín.)

Une chanson a été faite il y a longtemps,

le poème si bien écrit.

Un héros qui s'est battu avec wow ailé ?

(J'ai vu, j'ai vu.)

Baldur qui a combattu une enfance ce jour-là,

mort pour que nous puissions vivre.

Toujours en train de parcourir la lave froide,

hrakin sig glennir fantôme.

La chaleur du feu réconforte vraiment,

ici les hommes dorment dans une hutte.

(Soir du nord, froid sur les pentes,

frappe à la porte l'obscurité noire.

Nous attendons patiemment ainsi

redevenir brillant.)

(Puissance fiable des bonnes runes

apaise l'esprit est le vent hurle.

Les chagrins s'apaisent tous maintenant,

Dors mon jeune amour.)