Najprzytulniej - Sylwia Grzeszczak

Najprzytulniej tam, gdzie już nie ma nas

Miejsca, które skrył pod skrzydłami czas

To co było trwa, nikt nam nie zabierze wspomnień

Tamto słońce ma — o wiele większą moc

Nasz ulubiony brzeg, kolana zdarte wciąż

Rodzice krzyczą dość

Pora do domu, jest już chłodniej

Ognisko płoszy ciemność, cisza w sercach gra

Wpatrzeni tacy mali w ten ogromny świat

Wracamy z dalekiej drogi do swoich starych przytulnych miejsc

Idealnych i niewzruszonych dni poukrywanych w pamięci mgle

A z czterech świata stron przywoziliśmy wiatr

Walizki pełne snów, od śniegu bielszy piach

I klika mądrych prawd i szczęścia nieuchwytny zapach

Lecz gdzie są tamte dni, kiedy mierzyliśmy mniej

Jak forteca był nasz dom, my się bawiliśmy w nie

Wojna dalej toczy się, lecz to już chyba nie zabawa

Pędzący pociąg — nie usłyszy mego stop

Mała dziewczynka pełna gigantycznych trosk

Wracamy z dalekiej drogi do swoich starych przytulnych miejsc

Idealnych i niewzruszonych dni poukrywanych w pamięci mgle

Takie chwile kiedy zamykamy oczy i wracamy do tych dni jeszcze raz

Subtelny uśmiech i cichuteńki płacz

Najprzytulniej jest mi tam, gdzie nikt nie zdąży

Nie odnajdzie drogi nikt oprócz nas

Wracamy z dalekiej drogi do swoich starych przytulnych miejsc

Idealnych i niewzruszonych dni poukrywanych w pamięci mgle

L'endroit le plus confortable où nous ne sommes plus là

Les lieux que le temps a cachés sous ses ailes

Ce qui dure, personne ne nous enlèvera nos souvenirs

Ce soleil a - beaucoup plus de pouvoir

Notre frontière préférée, les genoux encore éraflés

Les parents crient assez

Il est temps de rentrer à la maison, il fait plus frais maintenant

Le feu effraie les ténèbres, le silence joue dans les cœurs

Alors les petits contemplent cet immense monde

Nous revenons d'un long chemin vers nos anciens endroits douillets

Des jours parfaits et inébranlables cachés dans la mémoire du brouillard

Et des quatre parties du monde nous avons apporté le vent

Des valises pleines de rêves, du sable blanc plus que de la neige

Et quelques vérités sages et un parfum insaisissable pour le bonheur

Mais où sont ces jours où l'on mesurait moins ?

Comme une forteresse était notre maison, nous y jouions

La guerre continue, mais je ne pense plus que ce soit un jeu

Train à grande vitesse - n'entendra pas mon arrêt

Une petite fille pleine de soucis gigantesques

Nous revenons d'un long chemin vers nos anciens endroits douillets

Des jours parfaits et inébranlables cachés dans la mémoire du brouillard

De tels moments où nous fermons les yeux et revenons à ces jours à nouveau

Un sourire subtil et un petit cri

L'endroit le plus confortable pour moi est celui où personne ne peut le faire

Personne d'autre que nous ne trouvera le chemin

Nous revenons d'un long chemin vers nos anciens endroits douillets

Des jours parfaits et inébranlables cachés dans la mémoire du brouillard