Ćma - Tadeusz Nalepa

A kiedy tak nocą czarną oglądam twe białe plecy to wiem,

Że nic nie ma za darmo, nic nie ma oprócz obietnic.

Z otumanienia zawrót głowy,

A z niespełnienia ból.

A choć jesteś małą kobietą to nosisz podkute buty

I depczesz aż wdepczesz mnie w piekło po duszy mej,

Chodzisz na skróty.

Z otumanienia zawrót głowy,

A z niespełnienia ból.

A kiedy podpalasz ten ogień to choć pali się we mnie na stałe,

Na sercu zaciskasz mi dłonie każesz mi kochać Cię dalej.

Z otumanienia zawrót głowy,

A z niespełnienia ból.

I dawno choć mam już za sobą nie jedną tak czarną godzinę,

Od kiedy Ty jesteś tu obok to wierzę choć wiem że znów zginę

Z otumanienia zawrót głowy,

A z niespełnienia ból.

Ja wiem pierwsza ćma była samcem a druga zachętą kobiecą

I odtąd tak wodzą się tańcem i płoną na przemian nad świecą.

Z otumanienia zawrót głowy,

A z niespełnienia ból…

Et quand je regarde ton dos blanc la nuit, je sais

Que rien n'est gratuit, que des promesses.

De vertiges, vertiges,

Et de la douleur non assouvie.

Et même si tu es une petite femme, tu portes des souliers chaussés

Et tu marches jusqu'à ce que tu me piétines en enfer sur mon âme,

Vous prenez des raccourcis.

De vertiges, vertiges,

Et de la douleur non assouvie.

Et quand tu mets le feu à ce feu, bien qu'il brûle en moi en permanence,

Tu serres mes mains autour de mon cœur, tu me dis de continuer à t'aimer.

De vertiges, vertiges,

Et de la douleur non assouvie.

Et il y a longtemps, bien que j'aie plus d'une heure sombre derrière moi,

Puisque tu es là à côté de moi, je crois même si je sais que je vais encore mourir

De vertiges, vertiges,

Et de la douleur non assouvie.

Je sais que le premier papillon était un mâle et le second était un encouragement féminin

Et depuis lors, ils dansent ainsi et brûlent alternativement au-dessus de la bougie.

De vertiges, vertiges,

Et de la douleur non satisfaite ...