Rozpacz - The Analogs

Czuję ją wieczorem, deszcz zalewa oczy

Płynie po asfalcie prosto do rynsztoka

Czuję w oddechu, gdy chcesz mnie całować

W porannych gazetach, napisanych słowach

Łzy lecą same, nie mogę ich powstrzymać

W środku czuję rozpacz, która mnie rozrywa

I nawet przy tobie nie mogę zapomnieć

Ona tkwi jak nóż wbity w mą rękojeść

Czuję ją zmęczony, jadąc w dal pociągiem

Patrząc się na ludzi, którzy są koło mnie

Widzę ją w odbiciu, w mojej szarej twarzy

Nic się już nie zmieni, nic się nie wydarzy

Łzy lecą same, nie mogę ich powstrzymać

W środku czuję rozpacz, która mnie rozrywa

I nawet przy tobie nie mogę zapomnieć

Ona tkwi jak nóż wbity w mą rękojeść

To gorsze niż ból, gdy tracisz kochankę

Kiedy mówisz «żegnaj», odchodzi na zawsze

Rozpacz jest mą drogą, nigdy się nie kończy

Jest ze mną zawsze do samego końca

Łzy lecą same, nie mogę ich powstrzymać

W środku czuję rozpacz, która mnie rozrywa

I nawet przy tobie nie mogę zapomnieć

Ona tkwi jak nóż wbity w mą rękojeść

Je le sens le soir, la pluie inonde mes yeux

Il coule directement sur l'asphalte dans la gouttière

Je peux sentir mon souffle quand tu veux m'embrasser

Dans les journaux du matin, des mots écrits

Les larmes tombent d'elles-mêmes, je ne peux pas les arrêter

À l'intérieur, je sens le désespoir me déchirer

Et même avec toi, je ne peux pas oublier

Elle est restée coincée comme un couteau coincé dans ma poignée

Je la sens fatiguée alors que je voyage loin en train

En regardant les gens autour de moi

Je peux la voir en reflet, dans mon visage gris

Plus rien ne changera, rien ne se passera

Les larmes tombent d'elles-mêmes, je ne peux pas les arrêter

À l'intérieur, je sens le désespoir me déchirer

Et même avec toi, je ne peux pas oublier

Elle est restée coincée comme un couteau coincé dans ma poignée

C'est pire que la douleur de perdre ton amant

Quand tu dis au revoir, ça s'en va pour toujours

Le désespoir est mon chemin, ça ne finit jamais

Il est toujours avec moi jusqu'à la toute fin

Les larmes tombent d'elles-mêmes, je ne peux pas les arrêter

À l'intérieur, je sens le désespoir me déchirer

Et même avec toi, je ne peux pas oublier

Elle est restée coincée comme un couteau coincé dans ma poignée