Młode Wilki 7 - Verba

Spotkajmy się, znów, po drugiej stronie…

Nie mogę znieść myśli, że to już koniec…

Siedziała na podłodze, oglądając fotografie

W mieszkaniu, w którym kiedyś

Mieszkała z chłopakiem

Wracały emocje i wspomnienia

Przychodziło niebo i odpływała ziemia…

Pytała «Co mam zrobić, co pomoże mi?

Ja nie mogę dłużej w takiej samotności żyć…

Mija tyle dni, wokół puste ściany

Dlaczego musiał odejść ktoś tak kochany.

?»

Jego duch stał obok, patrzył na jej łzy

Dotykał policzka, lecz nie czuła nic…

'Wróciłem do Ciebie, stoję tu, jak dawniej!

Chciałbym Cię przytulić - kocham Ciebie Skarbie!

Śmierć zabrała mnie, lecz moja dusza pozostała

Obiecałem Ci, że nigdy nie zostaniesz sama!

A to uczucie było zawsze silniejsze od śmierci…

Nikt nie rozerwie tej więzi!"

Spotkajmy się, znów, po drugiej stronie…

Nie mogę znieść myśli, że to już koniec…

Ona wzięła Jego zdjęcie w dłonie

Całowała je — on stał koło niej

Wolnym gestem odwróciła je

I zaczęła po nim pisać ocierając łzę:

'Wiem, że to miało być inaczej

Wiem, że niczego nie naprawię płaczem…

Tak bardzo pragnę, z Tobą być

Kiedy nie ma Ciebie, ja już nie mam nic…"

Wyciągnęła nagle kilkanaście tabletek

Chciał ją powstrzymać, lecz był tylko echem

Krzyczał, lecz jego krzyk był nierealny

Próbował złapać ją, lecz był, bezradny

Jej delikatne ciało osuwało się na ziemię

Jej oczy gasły, a on tulił ją do siebie

Zrobiła to, by być z ukochanym

By spotkać go w nieznanym

Spotkajmy się, znów, po drugiej stronie…

Nie mogę znieść myśli, że to już koniec…

Retrouvons-nous, encore, de l'autre côté...

Je ne supporte pas de penser que c'est fini...

Elle était assise par terre en regardant les photos

Dans un appartement où il était

Elle vivait avec son copain

Les émotions et les souvenirs sont revenus

Le ciel est venu et la terre s'en est allée...

Elle a demandé : « Que dois-je faire pour m'aider ?

Je ne peux plus vivre dans une telle solitude...

Tant de jours passent, il y a des murs vides autour

Pourquoi quelqu'un qu'il aimait tant devait s'en aller.

? »

Son fantôme se tenait là, regardant ses larmes

Il toucha sa joue, mais elle ne sentit rien...

« Je suis revenu vers vous, je me tiens ici comme avant !

Je voudrais te serrer dans mes bras - je t'aime ma chérie!

La mort m'a pris, mais mon âme est restée

Je t'ai promis que tu ne serais jamais seul !

Et ce sentiment a toujours été plus fort que la mort...

Personne ne brisera ce lien !"

Retrouvons-nous, encore, de l'autre côté...

Je ne supporte pas de penser que c'est fini...

Elle a pris sa photo dans ses mains

Elle les embrassa - il se tenait à côté d'elle

Elle les retourna d'un geste lent

Et elle se mit à écrire dessus en essuyant une larme :

'Je sais que c'était censé être différent

Je sais que je ne peux rien arranger en pleurant...

Je veux tellement être avec toi

Quand tu es parti, je n'ai plus rien..."

Soudain, elle a sorti une douzaine de comprimés

Il voulait l'arrêter, mais ce n'était qu'un écho

Il a crié, mais son cri était irréel

Il a essayé de l'attraper mais était impuissant

Son corps délicat est tombé au sol

Ses yeux se sont fanés et il l'a serrée contre lui

Elle l'a fait pour être avec son bien-aimé

Pour le rencontrer dans l'inconnu

Retrouvons-nous, encore, de l'autre côté...

Je ne supporte pas de penser que c'est fini...