Вятры - Zanzibar

Наплывае адчай, і зыбаецца сум

Павуціннаю кволкасьцю баб’яга лета.

Нас халодныя ветры латошаць, трасуць,

У тумане прапалі імклівыя мэты.

Наплывае адчай, і зыбаецца сум.

Крыльляў порсткіх ніяк ня ўзьняць.

Парахня

Пераела нутро, збузавала красу.

Не адходзіць ад нас ні на крок цішыня.

Нашым дзеям сьмяротны прыйшоў рачанец.

Дзіды часу навылет пратнулі нутро.

Воблік наш гартаваны ў гадах учарнеў

Ад туманнай імжакі і зыркіх вятроў.

Мне страшна за вас, дарагія сябры

За вокнамі веюць ліхія вятры

Пабудзьце ў хаце са мной да зары

За вокнамі веюць ліхія вятры

Нашым дзеям сьмяротны прыйшоў рачанец.

Нас адкінулі шуфлем у згоніны веку,

Як сьвятлом каганцовым жыцьцё мільгане,

Прыляціць мо рыданьне аднекуль?

Больш ніколі ня ўбачым трывожнай зары,

Палахлівых кастроў прыгуменнай рабіны.

Наш апошні з грудзей анямелых узрыд

Па жыцьці засумуе і ў далях загіне.

Мне страшна за вас, дарагія сябры

За вокнамі веюць ліхія вятры

Пабудзьце ў хаце са мной да зары

За вокнамі веюць ліхія вятры

Больш ніколі ня ўбачым трывожнай зары

(Нас, пахілых, нядэшлых, зямлёй занясе).

I бяз нас будуць зь ветрам аўсы гаварыць,

I начамі купацца ў квяцістай расе.

Шмат гадоў перажыта, загашана дум,

Неўпынёных узьлётаў разьвеяна ў полі.

Так напісана, мусіць, было на раду…

То спружынавы росхін трагічнае долі…

Шмат гадоў перажыта, загашана дум…

Усё бліжэюць магілы халоднай абрысы.

Разьвітаньне ўсім, што за намі ідуць,

Чые сэрцы гараць, як разьдзьмуханы прысак!

Мне страшна за вас, дарагія сябры

За вокнамі веюць ліхія вятры

Пабудзьце ў хаце са мной да зары

За вокнамі веюць ліхія вятры

Le désespoir s'installe et la tristesse s'installe

La fragilité toile d'araignée de l'été.

Des vents froids nous soufflent, nous secouent,

Les cibles rapides ont disparu dans le brouillard.

Le désespoir s'installe et la tristesse s'installe.

Ne soulevez pas les ailes de krill.

L'encens

Elle a mangé ses entrailles, a gâché sa beauté.

Le silence ne nous quitte pas d'un pas.

Nos actions sont venues à mort.

Des lances du temps ont percé l'intérieur.

Notre visage, durci par les années, s'est noirci

De la brume brumeuse et des vents violents.

J'ai peur pour vous chers amis

Des vents violents soufflent à l'extérieur des fenêtres

Reste à la maison avec moi jusqu'à l'aube

Des vents violents soufflent à l'extérieur des fenêtres

Nos actions sont venues à mort.

Nous avons été jetés à la pelle dans les ravages du siècle,

Alors que la lumière du chapelet de la vie clignote,

Les sanglots arriveront-ils de quelque part ?

Jamais plus nous ne reverrons l'aube inquiétante,

Les timides moulages du rouge-gorge apprivoisé.

Notre dernier du sein de l'étourdi

Il manquera la vie et mourra au loin.

J'ai peur pour vous chers amis

Des vents violents soufflent à l'extérieur des fenêtres

Reste à la maison avec moi jusqu'à l'aube

Des vents violents soufflent à l'extérieur des fenêtres

Jamais plus nous ne verrons une aube alarmante

(La terre nous emportera, les inclinés, les malchanceux).

Et sans nous, l'avoine parlera au vent,

Je me baigne dans la rosée fleurie la nuit.

De nombreuses années ont passé, les pensées se sont éteintes,

Décollages non-stop répartis dans le champ.

Ça devait être écrit comme ça...

Le printemps Roshin est un destin tragique...

De nombreuses années ont passé, les pensées se sont éteintes...

La tombe d'une silhouette froide se rapproche.

Adieu à tous ceux qui nous suivent,

Dont les cœurs brûlent comme un pétard gonflé !

J'ai peur pour vous chers amis

Des vents violents soufflent à l'extérieur des fenêtres

Reste à la maison avec moi jusqu'à l'aube

Des vents violents soufflent à l'extérieur des fenêtres