Przylądek milczenia - Eldo

Coś uschło reanimować nie ma jak to truchło

Pusto, nawet w świeżej bryzie wciąż duszno

Słowa zamieniły się w nieczułe głazy

A emocje bezlitośnie zabrała nam woda z plaży

Marzysz?

Myślałeś, że za dwoje — błąd kolejny

Bo co masz?

W lustrze oczy znowu tylko swoje

Bierni, obojętność stawia przed nami bariery

I zaczynamy mówić do siebie z małej litery

Gdzieś pogubiliśmy się i nie pomogła nam Ariadna

A każdy zakręt w labiryncie prowadził do Minotaura

I objęci danse macabre, czysty żywioł nie ważna myśl żadna

Zła po nas, in flagranti duch strachu wylał wiadra pogardy

Zaraził wstydem na straży serc stanęły warty

Próbowały krzyczeć warszawskie skwery

My szeptaliśmy już do siebie tylko z małej litery

Czas wybija rytm odliczam mile świetlne

Myśli chcą postawić ciebie w złym świetle

Trafiony, dycha, róża odchodzi, Mały Książę zdycha

I kosmos znika i wszystko kurwa mać trafia szlag

I wracam dumnie, lecz z gołą dupą jak paw

Bo zatruwano dusze tak paskudnie, aż zwyciężył strach

Czujesz się durniem, fakt umiesz być szczery

I czasem myśleć o sobie z małej litery

W naszych słowach co raz mniej serdeczności żyje

A w zasadzie podtrzymujemy na siłę

Ostatni skrawek litości

Na stanie posiadania jaki mamy, resztki odpowiedzialności

Urok wspólnych konwersacji powoli ginie

Przykry obowiązek — dialog jak na egzaminie

I męczą słowa stając się co raz bledsze

Małe litery, które co raz bardziej gwałcą przestrzeń

Zaczyna nas wypełniać żal, zalewa nas

Stoimy obojętni wiemy, że nie ma szans

Odwracamy wzrok, przestaliśmy już próbować nawet

Uparte myśli w durnych, upartych głowach

Troskę zamieniamy w litość - potem umiera

Czułość zamienia się w puste przyzwyczajenia

Bliskość znika, powstają nowe bariery

Mówimy zza nich do siebie z małej litery

Trzymamy się za ręce ale jak dwa manekiny

Męczą nas wspólne godziny, cisza przynosi szczęście

Życzliwe twarze zastąpiła beznamiętna mina

I tak modlimy się o czas byle wytrzymać

I kiedy to się stało?

żadne nie pamięta już

Kiedy wspólne ja zostało za bramą

I nawet szkoda śliny i na bok maniery

I traktujemy siebie z małej litery

Od dzisiaj

Quelque chose a flétri pour ressusciter, il n'y a rien comme ce cadavre

Vide, même dans une brise fraîche, toujours étouffant

Les mots se sont transformés en rochers insensibles

Et nos émotions ont été impitoyablement prises de la plage

Est-ce que tu rêves

Tu pensais que pour deux - une autre erreur

Car qu'as-tu ?

Dans le miroir, seulement tes yeux à nouveau

Passif, l'indifférence nous crée des barrières

Et on commence à se parler en minuscule

Nous nous sommes perdus quelque part et Ariane ne nous a pas aidés

Et chaque tour dans le labyrinthe menait au Minotaure

Et embrassé par la danse macabre, pur élément aucune pensée importante

Mauvais après nous, en flagrant délit l'esprit de peur a déversé des seaux de mépris

Il tourmentait les cœurs de honte et les gardes montaient la garde

Les places de Varsovie ont essayé de crier

On ne se chuchotait qu'en minuscule

Le temps bat le rythme en comptant les kilomètres

Les pensées veulent te mettre sous un mauvais jour

Frappe, respire, la rose est partie, le petit prince meurt

Et le cosmos disparaît et tout va en enfer

Et je reviens fièrement, mais cul nu comme un paon

Parce que les âmes ont été tellement empoisonnées que la peur a vaincu

Tu te sens comme un imbécile, tu sais être honnête

Et parfois pense à toi en minuscule

Dans nos mots, il vit de moins en moins de cordialité

Et au fond on le soutient par la force

Un dernier peu de pitié

Dans la possession que nous avons, les restes de la responsabilité

Le charme des conversations communes meurt lentement

Un devoir désagréable - dialogue comme dans un examen

Et les mots fatiguent et pâlissent

Des lettres minuscules qui violent de plus en plus l'espace

Le regret commence à nous remplir, il nous inonde

Nous restons indifférents, nous savons qu'il n'y a aucune chance

Nous détournons le regard, nous avons même cessé d'essayer

Des pensées têtues dans des têtes stupides et têtues

Nous transformons les soins en pitié - puis il meurt

La tendresse se transforme en habitudes vides

La proximité disparaît, de nouvelles barrières surgissent

On se parle derrière eux en minuscule

On se tient la main mais comme deux mannequins

Nous sommes fatigués des heures ensemble, le silence apporte le bonheur

Les visages aimables ont été remplacés par une expression impassible

Et donc nous prions pour que le temps dure

Et quand est-ce arrivé ?

aucun d'eux ne se souvient plus

Quand le moi commun a été laissé derrière la porte

Et même plaindre la salive et les manières de côté

Et nous nous traitons en minuscules

À partir d'aujourd'hui