Wyspy szczęśliwe - Eldo

Z naszej małej wyspy szczęścia odpływa dzisiaj prom

Już ostatni, jutro potną i wezmą na złom

Mieliśmy zostać, znalazłem bilet i wciąż udaję

Że nic nie wiem, że wciąż żywe jest zobowiązanie

Trochę bolało, ciągle nie wiem, czy nie wrzeszczeć

I starać się to zmienić, choć wiem, że to ostateczne

Decyzja, nie wiem, czy chcę znać powody jej

Łatwiej zebrać złudzenia i wrzucić do wody je

Po prostu się zgodzić, człowiek jest wolny

I nic niewart jest nawet najpiękniejszy niewolnik

Władać możemy tylko sumą wspólnych chwil i tyle

Resztę oddziela tysiąc obojętnych mil

Dramatem jest żyć bez akceptacji faktów

Zamykać w klatce, odbierać niebo światłu

Kamufluję każdy gest i spojrzenie

Domek z kart grzecznie czeka sobie na unicestwienie

Budujemy swoje wyspy szczęśliwe

Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę

Dzielimy własność, stawiamy granicę

Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę

Jemy obiad, kurtuazją pachnie powietrze

Niby zwyczajnie, ale myśli są nieobecne

Pełen spektakl, ostatni akt się rozgrywa

Jeszcze chwila, finał, długie brawa i kurtyna

Referendum w głowie — zdradzić wiedzę?

Rzucić karty na stół czy wyrzucić wszystko za siebie?

Nie będzie żadnych łez na pustych peronach

Najmniejszych gestów nie potrafimy wykonać

To zbyt pretensjonalne, to zbytek, to fetysz

Powiedzieć od tak «żegnaj» i stać się nieobecnym

Odejść z codzienności, porzucić czas wspólny

A w gruncie rzeczy bać się nie mówiąc «spróbujmy»

Tchórzymy wspólnie i wspólnie uciekamy

Przed zagadką jutra, czasem przed namiętnościami

Stawiamy ściany przed konsekwencjami

Nie mamy sił ich burzyć, powoli umieramy

Budujemy swoje wyspy szczęśliwe

Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę

Dzielimy własność, stawiamy granicę

Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę

Un ferry part aujourd'hui de notre petite île de bonheur

Le dernier, ils le couperont demain et le ferrailleront

Nous étions censés rester, j'ai trouvé un billet et je fais toujours semblant

Que je ne sais rien, que l'engagement est toujours vivant

Ça fait un peu mal, je ne sais toujours pas si je dois crier ou pas

Et essayer de le changer, même si je sais que c'est définitif

La décision, je ne sais pas si je veux en connaître les raisons

Il est plus facile de collecter des illusions et de les jeter à l'eau

D'accord, l'homme est libre

Et même la plus belle des esclaves ne vaut rien

Nous ne pouvons gouverner que par la somme de nos moments, et c'est tout

Le reste est séparé par mille milles indifférents

C'est une tragédie de vivre sans accepter les faits

Enfermer dans une cage, enlever la lumière du ciel

Je camoufle chaque geste et regard

Le château de cartes attend poliment l'anéantissement

Nous construisons nos îles heureuses

Puis on détruit tout en une heure

On divise la propriété, on met la limite

Le dernier ferry du soir lève l'ancre

Nous dînons, l'air sent la courtoisie

Apparemment normal, mais les pensées sont absentes

Le spectacle complet, l'acte final se déroule

Un moment de plus, la fin, de longs applaudissements et un rideau

Référendum dans votre tête - trahir la connaissance ?

Jeter cartes sur table ou tout jeter pour soi ?

Il n'y aura pas de larmes sur les plates-formes vides

On ne peut pas faire le moindre geste

C'est trop prétentieux, c'est trop, c'est un fétiche

Dire au revoir avec oui et s'absenter

Quitter le quotidien, abandonner le temps passé ensemble

En fait, avoir peur sans dire « essayons »

On poulet ensemble et on s'enfuit ensemble

Avant l'énigme de demain, parfois avant les passions

On érige des murs contre les conséquences

Nous n'avons pas la force de les détruire, nous mourons lentement

Nous construisons nos îles heureuses

Puis on détruit tout en une heure

On divise la propriété, on met la limite

Le dernier ferry du soir lève l'ancre