Tosa Vradia - Giorgos Mazonakis

Στον εαυτό μου δεν θ' απαντήσω ποια μεθυσμένα χείλη πάω να φιλήσω

Κι αυτή τη νύχτα που΄ναι μεγάλη με ποιο κορμί χαμένο θα΄μαι πάλι

Τον εαυτό μου θα συγχωρέσω που όλα όσα δε γουστάρω θα μπορέσω

Πάλι τα ίδια θα καταφέρω, ούτε στο σπίτι να γυρίσω δεν θα ξέρω

Μοναξιά θάλασσα

Έφυγες και άδειασα

Τόσα βράδια σκοτωμένα αποκλείστηκα για σένα

Δύσκολα ξημέρωσα

Ποιο ποτό πανάθεμα το να το πιω να πέσω κάτω

Σαν να με μαχαίρωσαν

Τόσα βράδια σκοτωμένα είναι ζωντανά για μένα

Μόνο εσύ τα ξέχασες

Γέμισες την αγκαλιά μου, τώρα στοίχιωσε η καρδιά μου

Σ' έχασα και μ' έχασες

Τον εαυτό μου θα συγχωρέσω που με χαμόγελο απ΄τον γκρεμό θα πέσω

Όλα τα λάθη για συντροφιά μου και από εσένα τίποτα μπροστά μου

Je ne me répondrai pas quelles lèvres d'ivrogne je vais embrasser

Et ce soir est un grand jour avec lequel corps perdu je serai à nouveau enterré

Je me pardonnerai de pouvoir faire tout ce que je n'aime pas

Je referai la même chose, je ne saurai même pas quand rentrer à la maison

Mer de solitude

Tu es parti et j'ai vidé

Tant de nuits tuées j'ai été exclu pour toi

J'ai eu du mal à me réveiller

Quelle malédiction de le boire pour tomber

Comme si j'étais poignardé

Tant de nuits tuées sont vivantes pour moi

Seulement tu as oublié

Tu as rempli mes bras, maintenant mon cœur est aligné

Je t'ai perdu et tu m'as perdu

Je me pardonnerai d'être tombé d'une falaise avec un sourire

Toutes les erreurs pour mon entreprise et de toi rien devant moi