Spojrzenie za siebie - Krzysztof Zalewski

W wieczystym migotaniu zdarzeń

Wędrując w czasie nieskończenie

Znalazłem się u progu marzeń

Przed labiryntem przeznaczenia

Aż wszedłem do Świątyni Ciała

Przez Boga drzwi otwarte

Na Jego Cześć, na Chwałę

Ludzkości rozpocząłem kartę

I miałem być w skromności piękny

Upiększać wszystkie miejsca sobą

Lecz gdy za siebie spojrzę - jęknę

Tak brzydką stałem się osobą

Jak bezrozumny pasterz na pastwiskach

Pasając niezliczone bydła

Zdeptałem traw dywany na klepiska

Aż Anioł Stróż opuścił skrzydła

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując, cywilizując

Dans le scintillement perpétuel des événements

Errant dans le temps sans fin

Je me suis retrouvé au bord des rêves

Avant le labyrinthe du destin

Jusqu'à ce que j'entre dans le Temple du Corps

La porte est ouverte par Dieu

En son honneur, pour la gloire

L'humanité a commencé la carte

Et je devais être belle dans la pudeur

Embellissez tous les lieux avec vous-même

Mais quand je regarde en arrière - je gémis

Je suis devenu une personne si laide

Comme un berger stupide dans les pâturages

Faire paître d'innombrables bovins

J'ai piétiné des tapis d'herbe jusqu'aux aires de battage

Jusqu'à ce que l'ange gardien baisse ses ailes

Et je suis tombé des tours triomphantes du pathos

Les mystères de l'intrigue uniquement en complotant

Fanfaron poussière errante du Cosmos

je me défigure en civilisant

Et je suis tombé des tours triomphantes du pathos

Les mystères de l'intrigue uniquement en complotant

Fanfaron poussière errante du Cosmos

Je me défigure en civilisant, civilisant