Rozmowa Poety Z Komornikiem - Maryla Rodowicz

Gdy wezmą nam ostatni chłam, ostatni łach do spania

Ja na to w śmiech, panowie, ja wchodzić nie zabraniam

Gdy oclą mi ostatnie drzwi, ostatni dach nad głową

To powiem cóż - bywało już i zimno, i niezdrowo

Czy pan jest sam, czy panów dwóch

Otwieram drzwi na oścież

Ach co za szum

Ach co za ruch

Ach jacy mili goście

Siekierę weź i porąb stół

Gdy trudność się wyłania

Bo to co gram

Co w sercu mam

Jest nie do odebrania

Gdy wezmą nam ostatni chłam, ostatni łach do spania

Ja na to w śmiech, panowie, ja wchodzić nie zabraniam

Gdy przyjdzie ta, co kosę ma i oczy jak latarnie

Dam wódki gram i — ech madame — niech pani mnie przygarnie

Jak żyło się, tak żyło się

Otwieram drzwi na ościerz

Weź ręce dwie i oczy te

O więcej mnie nie proście

Zrób tylko pstryk i wyłącz dźwięk

I miejsce zrób na saniach

Bo to co gram

Co w sercu mam

Jest nie do skasowania

Quand ils prennent notre dernière merde, le dernier tapis de lit

Je ris de ça, messieurs, je ne m'interdis pas d'entrer

Quand la dernière porte me bénit, le dernier toit au-dessus de ma tête

Alors laissez-moi vous dire - c'était parfois froid et malsain

Que vous soyez seul ou que vous soyez deux

j'ouvre grand la porte

Ah quel buzz

Ah quel geste

Oh quels gentils invités

Prenez la hache et hachez la table

Quand la difficulté surgit

Parce que ce que je joue

Qu'y a-t-il dans mon coeur

C'est au-delà de la collection

Quand ils prennent notre dernière merde, le dernier tapis de lit

Je ris de ça, messieurs, je ne m'interdis pas d'entrer

Quand vient celui avec une faux et des yeux comme des lanternes

Je vais me donner un gramme de vodka et - eh madame - s'il vous plaît, faites-moi entrer

Comment tu as vécu, c'est comme ça que tu as vécu

J'ouvre la porte

Prends deux mains et ces yeux

Ne m'en demande pas plus

Fais juste un clic et coupe le son

Faire une place sur le traîneau

Parce que ce que je joue

Qu'y a-t-il dans mon coeur

Il ne peut pas être supprimé