Be Tamashaye Negahat - Homayoun Shajarian, Alireza Ghorbani, Mahyar Alizadeh

گو چه رازی است در این موج مه آلود نگاهت که تو چون باد پریشانی و مستی؟

دست در دست خزان، خنده کنان در دل این باغ نشستی

قامت عمر مرا خشک تر از شاخه ی بی جان بشکستی، بشکستی

چه بگویم؟

به که گویم که دلم گلشن اسرار تو گشته؟

گل هر یاد در این باغ پریشان به سر انگشت تو در خاطره ی خاک نشسته

وای بر من که دلم پر ز تمنای تو گشته

نتوانم، نتوانم که بگویم دل من لیلی اش از یاد نبرده

من که عمرم به تماشای نگاهش همه بر باد نشسته

همچو لیلای پریشان تو بر خاک نشستم

خسته ام، خسته تر از مرغ پر و بال شکسته

خسته ام، خسته تر از قامت مینای شکسته

جز غم روی رُخش در دل حیران چه توان دید؟

به که گویم، به که گویم که من از عشق غریبش نگذشتم؟

نگذشتم

Quel est le secret dans cette vague brumeuse de ton regard que tu es troublé et ivre comme le vent ?

Tu t'es assis main dans la main avec Khazan, riant au coeur de ce jardin

Tu as brisé ma vie plus sèche qu'une branche sans vie

que puis-je dire

À qui dirai-je que mon cœur est devenu tes secrets ?

La fleur de chaque souvenir dans ce jardin dérangé est assise sur le bout du doigt dans la mémoire du sol

Malheur à moi que mon cœur est rempli de nostalgie pour toi

Je ne peux pas, je ne peux pas dire que mon cœur n'a pas oublié Lily

J'ai regardé ses yeux toute ma vie

Je me suis assis par terre comme ta nuit troublée

Je suis fatigué, plus fatigué qu'un poulet aux plumes cassées

Je suis fatigué, plus fatigué que l'émail brisé

Que peut-on voir sinon de la tristesse sur le visage du cœur surpris ?

A qui dirai-je, à qui dirai-je que je n'ai pas manqué son étrange amour ?

je ne suis pas passé