Folklor w opuszczonym mieście - Eldo

Idę przez miasto pełne snu

Spokojnie śpi pod ciepłą pościelą

I ktoś się śmiał, a ktoś usnął znów

Jakby na zawsze żegnał się już z nadzieją

Myślę o tym, chociaż obcy to problem

Bo moja filozofia mówi by wygrać

I tak na serio to nie pióro, a rewolwer

I powinienem częściej z niego korzystać

Oczy pełne łez…

To wiatr, nie emocje, myśli ciągną nad Wisłę

Uciec gdzieś, co sił w nogach pryskać

Chociaż dusza na tym nigdy nie zyska

Dziwna mgła nagle spadła na bruki

Chmury jakby wzięły miasto w objęcia

Z bramy słyszę klarnet i harmonię

Magia co realność pozostawiła w częściach

Patrzyłem na to już wielokrotnie

Losy ludzkie wygrawerowane w bruku

Ścieżki tych, co wiodą życia samotnie

Płyną tratwą meduzy w oceanie smutku

W dniach widzą tylko upływ udręki

Myślą, kiedy do cholery przyjdzie ten koniec

Zbyt słabi, by swój los wziąć do ręki

Nieobecni, więc kiedy laur wieńczy skronie

Oczy pełne strachu…

Decyzje ważą wiele, rozumiem wszystko

Bo byłem w ich miejscu, też stałem na dachu

I ból wydawał się ważniejszy niż przyszłość

Miasto spało snem sprawiedliwych

Wsiadłem na chmurę, poczułem spokój

I chciałem już wyć, bo byłem szczęśliwy

Myślałem jak duszę ocalić od mroku

Powoli spada kurtyna nocy

Nieuchronnie poranek się zjawia

Z całą swoją mocą, brutalną pozą

Nachalną siłą będzie chciał mnie naprawiać

Chyba wolałbym pójść spać już

I wstać, kiedy niebo pomaluje w pomarańcz

Ten wielki konstruktor, co dał iskrę mózgom

I wolność, która chyba gdzieś się zapodziała

Nadzieja ma dziś potomstwo z głupców

Miłość można kupić na kredyt jak wszystko

I będzie tego więcej

Bo studnią bez dna są dziś nasze potrzeby

Miasto pobitych dusz odżywa

Powoli rusza w swój chocholi taniec

I uczy jak pośród nędzy wygrywać

By przed następnym świtem zerwać kaganiec

Je marche dans une ville pleine de sommeil

Il dort paisiblement sous une literie chaude

Et quelqu'un a ri, et quelqu'un s'est rendormi

Comme s'il disait au revoir avec espoir pour toujours

J'y pense, même si les extraterrestres sont un problème

Parce que ma philosophie est de gagner

Sérieusement, ce n'est pas un stylo, c'est un revolver

Et je devrais l'utiliser plus

Les yeux pleins de larmes...

C'est le vent, pas les émotions, les pensées sont attirées par la Vistule

Evadez-vous quelque part où vous pouvez vous écraser les jambes

Même si l'âme n'y gagnera jamais

Une brume étrange tomba soudain sur les trottoirs

Les nuages ​​semblaient embrasser la ville

De la porte j'entends la clarinette et l'harmonie

La magie de ce que la réalité a laissé en partie

Je l'ai déjà regardé plusieurs fois

Des destins humains gravés dans les pavés

Les chemins de ceux qui vivent seuls

Ils flottent sur un radeau de méduses dans l'océan du chagrin

Dans les jours, ils ne voient que le tourment passer

Ils pensent quand diable cette fin viendra

Trop faible pour saisir leur destin

Absent, alors quand le laurier couronne les tempes

Les yeux pleins de peur...

Les décisions pèsent lourd, je comprends tout

Parce que j'étais à leur place, j'étais aussi debout sur le toit

Et la douleur semblait plus importante que l'avenir

La ville a dormi le rêve des justes

Je suis monté sur le nuage, je me suis senti calme

Et je voulais hurler parce que j'étais heureux

J'ai pensé comment sauver mon âme des ténèbres

Le rideau de la nuit tombe lentement

Inévitablement le matin vient

De toutes ses forces, pose brutale

Il voudra me fixer de force

Je suppose que je préférerais déjà aller dormir

Et se lever quand le ciel devient orange

Ce grand constructeur qui a fait exploser les cerveaux

Et une liberté qui a dû être perdue quelque part

L'espoir a aujourd'hui une progéniture d'imbéciles

L'amour s'achète à crédit comme n'importe quoi d'autre

Et il y en aura plus

Parce qu'aujourd'hui, nos besoins sont un puits sans fond

La ville des âmes battues prend vie

Il commence lentement sa danse chocholi

Et il enseigne comment gagner au milieu de la pauvreté

Pour briser le museau avant l'aube prochaine