Halina Poświatowska - Eldo

Nie mogłem nigdy Pani spotkać, dawno Pani odeszła

Na szczęście dusza jest wieczna i wciąż tu mieszka

Kiedyś przyszła Pani do mnie, roześmiała moje usta

Delikatna, chociaż serc władczyni absolutna

I ojczyzną moją stała się uroda Pani słów

A kruche ściany szczęścia schronieniem dla snów

Lirycznieliśmy sobie, patrząc na świat z ukrycia

Świadkowie, jak rozpadają się cztery strony życia

Zimne oczy gwiazd patrzyły beznamiętnie

Księżyc przeciągał się i mruczał obojętnie

A Pani wiosną haftowała me chodniki w kwiaty

Zimą zaś uchylała zatrzaśnięte raju kraty

Żyłem, jakbym mieszkał w plastrze miodu, nie w domu

Jakby w baśni coś na kształt rajskiego ogrodu

I uczepiłem się tych Pani słów paznokciami

A jasny promień słońca trzymam pomiędzy wargami

Napisałem krótki list do Pani

Dostałem zwrot, mówią «adresat nieznany»

Chciałem zadzwonić - abonent niedostępny

Czekałem pod bramą całą noc — przemoknięty

Moje myśli — stado ptaków, mówiła tak Pani

Próbować je oswoić to jakby bić się z tygrysami

Dzikie, nieokiełznane serce i myśli

Chociaż już prawie martwe, to wciąż napędza zmysły

Chętnie oddałbym to swoje — serio

Chociaż popsute i z kawałków poklejone

To bije, choć czasem ledwo, daje odpór nerwom

Zapala drzazgi wyobraźni, rozświetlając ciemność

Może starczy to na chwilę, na moment

By zdążyć zapisać to, co okryte kokonem

Wydobyć trochę skarbu z kopalni metafor

Niewyczerpane jej dno to suma naszych strachów

Też miewam brak czułości dla swojego ciała

Też lubię gubić się na samotnych cmentarzach

Nie chcę od ludzi nawet mikrona litości

I też myślę ile razy mógłbym umrzeć z miłości

Napisałem krótki list do Pani

Dostałem zwrot, mówią «adresat nieznany»

Chciałem zadzwonić - abonent niedostępny

Czekałem pod bramą całą noc — przemoknięty

Małe kolibry w swoim finałowym locie

Ona wciąż ma siłę, ciało stoi na szafocie

Ostra świadomość konieczności się zbliża

Gdzieś na gałęzi życia kołysze się ostatnia chwila

Płomień żyje idealnie, bo krótko

Nie zdąży się zmęczyć i nie negocjuje z pustką

Nie pozna strachu, zdrady, upokorzenia

Umrze szybko, a przedtem spali wszystko do korzenia

Egzystencja przez chwilę, co olśniewa

Dziś wieczorem w świetle lampy, chłód nocy rozgrzewa

Pani odeszła, lecz nikt nie wie jak umierają ptaki

Rozdają słowa pochowane w drzewach

Je n'ai jamais pu te rencontrer, tu es parti depuis longtemps

Heureusement, l'âme est éternelle et vit toujours ici

Une fois que tu es venu vers moi, mes lèvres ont ri

Délicat, bien qu'absolu dans son cœur

Et la beauté de tes mots est devenue ma patrie

Et les murs fragiles du bonheur sont un abri pour les rêves

Nous nous mentons en regardant le monde depuis notre cachette

Témoins alors que les quatre côtés de la vie s'effondrent

Les yeux froids des étoiles regardaient impassiblement

La lune s'étirait et ronronnait indifféremment

Et la Dame au printemps a brodé mes trottoirs de fleurs

En hiver, cependant, il a ouvert le treillis du paradis

Je vivais comme si je vivais dans un nid d'abeilles, pas chez moi

Comme si dans un conte de fée quelque chose comme un jardin de paradis

Et je me suis accroché aux mots de ces dames avec mes ongles

Et le rayon lumineux du soleil que je tiens entre mes lèvres

Je t'ai écrit une petite lettre

J'ai été remboursé, ils disent "destinataire inconnu"

Je voulais passer un appel - abonné indisponible

J'ai attendu à la porte toute la nuit - trempé

Mes pensées - une volée d'oiseaux, dit la Dame

Essayer de les apprivoiser, c'est comme combattre des tigres

Cœur et pensées sauvages et indomptables

Bien que presque mort, il alimente toujours vos sens

Je voudrais lui donner mon - sérieux

Bien que cassé et coincé en morceaux

Ça bat, quoique parfois à peine, résiste aux nerfs

Il enflamme l'éclat de l'imagination, illuminant l'obscurité

Peut-être que ce sera suffisant pour un moment, pour un moment

Pour sauver ce qui est recouvert d'un cocon

Obtenez un trésor de la mine de métaphore

Son fond inépuisable est la somme de nos peurs

Je suis aussi insensible à mon corps

J'aime aussi me perdre dans les cimetières solitaires

Je ne veux même pas un micron de pitié des gens

Et je pense aussi combien de fois je pourrais mourir d'amour

Je t'ai écrit une petite lettre

J'ai été remboursé, ils disent "destinataire inconnu"

Je voulais passer un appel - abonné indisponible

J'ai attendu à la porte toute la nuit - trempé

Petits colibris dans leur dernier vol

Elle a encore de la force, son corps est debout sur l'échafaud

La conscience aiguë de la nécessité se profile

Quelque part sur la branche de la vie, le dernier moment se balance

La flamme vit parfaitement car elle est courte

Il n'a pas le temps de se fatiguer et il ne négocie pas avec le vide

Elle ne connaîtra pas la peur, la trahison, l'humiliation

Il mourra rapidement, et avant cela, il brûlera tout jusqu'à la racine

Exister pour un instant qui éblouit

Ce soir à la lueur de la lampe, le froid de la nuit te réchauffe

La Dame est partie, mais personne ne sait comment meurent les oiseaux

Ils distribuent des mots enterrés dans les arbres