Ballada o tym, że nie giniemy - SKUBAS

Którzy o świcie wypłynęli

Ale już nigdy nie powrócą

Na fali ślad swój zostawili —

W głąb morza spada wtedy muszla

Piękna jak skamieniałe usta

Ci którzy szli piaszczystą drogą

Ale nie doszli do okiennic

Chociaż już dachy było widać -

W dzwonie powietrza mają schron

A którzy tylko osierocą

Wyziębły pokój parę książek

Pusty kałamarz białą kartę -

Zaprawdę nie umarli cali

Szept ich przez chaszcze idzie tapet

W suficie płaska głowa mieszka

Z powietrza wody wapna ziemi

Zrobiono raj ich anioł wiatru

Rozetrze ciało w dłoni

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Qui est parti à l'aube

Mais ils ne reviendront jamais

Ils ont laissé leur marque sur la vague -

Puis un coquillage tombe profondément dans la mer

Belle comme des lèvres pétrifiées

Ceux qui ont marché le long de la route sablonneuse

Mais ils n'ont pas atteint les volets

Même si les toits étaient déjà visibles -

Ils ont un abri dans la cloche à air

Et qui ne seront que des orphelins

Une chambre froide, quelques livres

Carte blanche encrier vide -

Vraiment ils ne sont pas morts

Leur murmure à travers les buissons va jusqu'au papier peint

Une tête plate vit dans le plafond

De l'air, l'eau de chaux souterraine

Ils ont fait du paradis leur ange du vent

Il frottera la chair dans sa main

Ils transporteront ce monde à travers les prés

Ils transporteront ce monde à travers les prés

Ils transporteront ce monde à travers les prés

Ils transporteront ce monde à travers les prés