Motorek - Grzegorz Turnau

Żyjesz i jesteś meteorem

Lata całe tętni ciepła krew

Rytmy wystukuje maleńki w piersiach motorek

Od mózgu do ręki biegnie drucik nie nerw

Jak na mechanizm przystało myśli masz ryte w metalu

Krążą po dziwnych kółkach, nigdy nie wyjdą z tych kółek

Jesteś system mechanicznie doskonały

Jesteś system mechanicznie doskonały

Nagle coś się zepsuło…

Oto płaczesz, po kątach trudno znaleźć przeszły tydzień

Linie proste falują, zamiast kwadratów romby

W każdym głosie słychać

W całym bezwstydzie ostatecznego dnia trąby

Otworzyły się oczy niebieskie

Widzą razem witrynę sklepową i sąd

Przenika się nawzajem tłum

Archanioły i ludzie, archanioły i ludzie

Chmurne morze faluje przez ląd

Ulicami wskroś tramwaje w poprzek

Suną mgliste rydwany, suną mgliste rydwany

Pod mostami różowe błyskawice, choć grudzień

Otworzyły się oczy niebieskie

Otworzyły się oczy niebieskie

Widzisz siebie — marynarza w Azji

A zarazem trzyletniego, pięcioletniego chłopca

Na warszawskim podwórku

Na warszawskim podwórku

I siebie przed maturą w gimnazjum

Namnożyło się tych postaci, namnożyło się tych postaci

Stoją ogromnym tłumem

A wszystko to ty, a wszystko to ty…

Nie możesz tego objąć szlifowanym w żelazie rozumem

Żyjesz i jesteś meteorem

Lata całe tętni ciepła krew…

Tu es vivant et tu es un météore

Le sang chaud bat pendant des années

Les rythmes sont tapés par un petit moteur dans les seins

Un fil va du cerveau à la main, pas un nerf

Comme il sied à un mécanisme, tes pensées sont gravées dans le métal

Ils tournent dans des cercles étranges, ils ne sortiront jamais de ces cercles

Vous êtes un système mécaniquement parfait

Vous êtes un système mécaniquement parfait

Tout à coup, quelque chose s'est cassé...

Ici tu pleures, dans les coins c'est dur de retrouver la semaine passée

Des lignes droites ondulent, au lieu de carrés il y a des diamants

Entendez-le dans chaque voix

Dans toute l'impudeur du dernier jour de la trompette

Les yeux bleus se sont ouverts

Ils voient la vitrine et la cour ensemble

La foule s'imprègne

Archanges et peuple, archanges et peuple

Une mer nuageuse ondule sur la terre

Des tramways dans les rues

Les chars brumeux bougent, les chars brumeux bougent

Des éclairs roses sous les ponts, bien que décembre

Les yeux bleus se sont ouverts

Les yeux bleus se sont ouverts

Vous vous voyez - un marin en Asie

Et aussi un garçon de trois ans, cinq ans

Dans une cour de Varsovie

Dans une cour de Varsovie

Et moi-même avant le bac

Ces chiffres multipliés, ces chiffres multipliés

Ils sont debout dans une foule immense

Et tout cela, c'est vous, et tout cela, c'est vous...

Vous ne pouvez pas l'embrasser avec votre esprit poli comme le fer

Tu es vivant et tu es un météore

Le sang chaud bat pendant des années...