Autoportret Witkacego - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Łapiński, PRZEMYSŁAW GINTROWSKI

Patrzę na świat z nawyku

Więc to nie od narkotyków

Mam czerwone oczy doświadczalnych królików

Wstałem właśnie od stołu

Więc to nie z mozołu

Mam zaciśnięte wargi zgłodniałych Mongołów

Słucham nie słów lecz dźwięków

Więc nie z myśli fermentu

Mam odstające uszy naiwnych konfidentów

Wszędzie węszę bandytów

Więc nie dla kolorytu

Mam typowy cień nosa skrzywdzonych Semitów

Widzę kształt rzeczy w ich sensie istotnym

I to mnie czyni wielkim oraz jednokrotnym

W odróżnieniu od was którzy Państwo wybaczą

Jesteście wierszem idioty odbitym na powielaczu

Dosyć sztywną mam szyję

I dlatego wciąż żyję

Że polityka dla mnie to w krysztale pomyje

Umysł mam twardy jak łokcie

Więc mnie za to nie kopcie

Że rewolucja dla mnie to czerwone paznokcie

Wrażliwym jest jak membrana

Zatem w wieczór i z rana

Trzęsę się jak śledziona z węgorza wyrwana

Zagłady świata się boję

Więc dla poprawy nastroju

Wrzeszczę jak dziecko w ciemnym zamknięte pokoju

Ja bardziej niż wy jeszcze krztuszę się i duszę

Ja częściej niż wy jeszcze żyć nie chcę a muszę

Ale tknąć się nikomu nie dam i dlatego

Gdy trzeba będzie sam odbiorę światu Witkacego

Je regarde le monde par habitude

Donc ce n'est pas de la drogue

J'ai les yeux rouges des lapins expérimentaux

je viens de me lever de table

Donc ce n'est pas par douleur

Mes lèvres sont pincées par des Mongols affamés

Je n'écoute pas les mots mais les sons

Donc pas de pensées de fermentation

J'ai les oreilles décollées des informateurs naïfs

Je me faufile autour des bandits partout

Donc pas pour la couleur

J'ai l'ombre typique du nez d'un sémite lésé

Je vois la forme des choses dans leur sens essentiel

Et ça me rend génial et unique

Contrairement à toi qui pardonneras

Tu es un poème d'idiot dans un duplicateur

Mon cou est assez raide

C'est pourquoi je suis toujours en vie

Que la politique pour moi est dans la boue de cristal

Mon esprit est aussi dur que mes coudes

Alors ne me frappe pas pour ça

Que les ongles rouges sont une révolution pour moi

Sensible est comme une membrane

Alors le soir et le matin

Je tremble comme une rate d'anguille arrachée

Je crains la destruction du monde

Alors pour une meilleure humeur

Je crie comme un enfant dans une pièce sombre et fermée

J'étouffe et étouffe plus que toi

Plus souvent que toi, je ne veux pas encore vivre, mais je dois

Mais je ne laisserai personne me toucher, et c'est pourquoi

Quand ce sera nécessaire, je retirerai moi-même Witkacy du monde