Ja - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Nie jestem piękny, a przyciągam wzrok

Cieszy mnie wstręt w tworzących mnie spojrzeniach;

Sprytu nauczył mnie ułomny krok

Co krok normalny w powód wstydu zmienia

Wiem, że nawiedzam przyzwoite sny;

Bóg mnie spartaczył, jam wyrzut sumienia;

Dlatego wpełzam w dostojne zgromadzenia

Gdzie racją bytu jest bezkarne — my!

A ja na złość im — nie należę

I tak beze mnie — o mnie — gra

Jednego nikt mi nie odbierze:

Ja jestem ja, ja, ja.

W karczmie tak siadam, by mnie widzieć mógł

Każdy obżartuch najzdrowszy i pijak;

To, co mi Bóg dał zamiast zwykłych nóg

Wokół półmiska bezwstydnie owijam

Tym, co mam w miejsce rąk, odpędzam psy

Węszące łatwy łup w chromego strawie

I traci nastrój biesiadników gawiedź

Co śpiewa przy mnie swoje śmieszne — my!

Bo ja na złość im — nie należę

I tak beze mnie — o mnie — gra

Jednego nikt mi nie odbierze:

Ja jestem ja, ja, ja.

Mam pod Ratuszem stałe miejsce, gdzie

Swój tors niezwykły wystawiam na pokaz:

Pomnik wyjątku, drżę z rozkoszy, że

Żadnego z radnych nie przepuszczę oka

Gdy się dębowe już zatrzasną drzwi

By przebieg obrad skryć przed losem plebsu

Wiem, że zdołałem trochę nastrój zepsuć

Tym, co tak godnie mówią, myśląc — my!

Bo ja na złość im — nie należę

I tak beze mnie — o mnie — gra

Jednego nikt mi nie odbierze:

Ja jestem ja, ja, ja

W farze na najświetlistszą włażę z ław

Gdzie przed ołtarzem tęcza lśni z witraży

By, kiedy wierni proszą - Boże zbaw!

-

Móc Mu pokazać, co z mej zrobił twarzy

Więc patrzą na mnie, chociaż kapłan grzmi

Żeśmy jedynie niepoprawnym stadem

Bom namacalnym przecież jest przykładem

Że jest nieprawdą ich chóralne — my!

Bo ja na złość im — nie należę

I tak beze mnie — o mnie — gra

Jednego nikt mi nie odbierze:

Ja jestem ja, ja, ja

Nie jestem sam.

Odmiennych nas jest w bród!

Wciąż otorbionych wstrętem i respektem

Bóg dał z kalectwem pokusę nam — i głód

By się związać w pokręconych sektę

Partia Potworków!

Rząd zatrutej krwi!

Ach, cóż za ulga — unormalnić skazy!

Nakaz szacunku, a nie gest odrazy

Wystarczy — ja!

ja!

ja!

— zmienić w — my!

Nie, nie chcę wpływać i należeć!

I tak beze mnie — o mnie — gra

Jednego nikt mi nie odbierze:

Ja jestem ja!

ja!

ja!

Je ne suis pas beau et je suis accrocheur

Je suis content du dégoût des regards qui me créent ;

Un pas boiteux m'a appris mon intelligence

Qu'est-ce qu'une étape normale se transforme en un motif de honte

Je sais que j'ai des rêves décents;

Dieu m'a bâclé, je suis peiné;

C'est pourquoi je rampe dans des rassemblements dignes

Là où la raison d'être reste impunie - nous !

Et moi, malgré eux, je n'appartiens pas

Et donc sans moi - sur moi - il joue

Une chose que personne ne peut me prendre :

Je suis moi, moi, moi.

Dans l'auberge je m'assieds pour qu'il puisse me voir

Chaque glouton est le plus sain et un ivrogne;

Ce que Dieu m'a donné à la place des jambes ordinaires

J'enroule mon plat sans vergogne

Ce que j'ai à la place des mains, je chasse les chiens

Renifler des proies faciles dans la digestion boiteuse

Et perd l'humeur des invités qui bavardent

Qu'est-ce qui chante c'est drôle à côté de moi - nous !

Parce que pour les contrarier - je n'appartiens pas

Et donc sans moi - sur moi - il joue

Une chose que personne ne peut me prendre :

Je suis moi, moi, moi.

J'ai un local permanent sous la Mairie où

Je montre mon torse inhabituel :

Monument à l'exception, je tremble de joie que

Je ne manquerai aucun des conseillers

Quand la porte en chêne claque

Pour cacher le cours de la procédure au sort des roturiers

Je sais que j'ai réussi à gâcher un peu l'ambiance

Ce qu'ils disent si dignement quand ils pensent - nous !

Parce que pour les contrarier - je n'appartiens pas

Et donc sans moi - sur moi - il joue

Une chose que personne ne peut me prendre :

je suis moi, moi, moi

Dans la paroisse, le regard lumineux depuis les bancs

Où devant l'autel l'arc-en-ciel brille des vitraux

Que lorsque les fidèles demandent - Dieu sauve !

-

Pour lui montrer ce qu'il a fait à mon visage

Alors ils me regardent même si le prêtre tonne

Nous ne vivons qu'un troupeau incorrect

Car je suis tangible, après tout, est un exemple

Que leur choral est faux - nous !

Parce que pour les contrarier - je n'appartiens pas

Et donc sans moi - sur moi - il joue

Une chose que personne ne peut me prendre :

je suis moi, moi, moi

Je ne suis pas seul.

Il y a plein de nous différents !

Toujours enkysté de dégoût et de respect

Avec le handicap, Dieu nous a tentés - et la faim

S'impliquer dans une secte tordue

La fête des monstres !

Une rangée de sang empoisonné !

Ah, quel soulagement - de normaliser les défauts !

Un commandement de respect, pas un geste de dégoût

Assez - moi!

JE!

JE!

- transformer en - nous !

Non, je ne veux pas influencer et appartenir !

Et donc sans moi - sur moi - il joue

Une chose que personne ne peut me prendre :

Je suis moi!

JE!

JE!