Uzaqlardan Məktub - Orxan Zeynallı

Əziz atam və anam, sağ olun ki, böyütdünüz məni

Mən ola bilərdim indi küçədə dilənənlərdən biri

Döşəməsi soyuq mərmərdən yığılan kobud şəhərdə

Deyiləm sevinənlərdən ki, növbəti gün oyanıb diri

Mənim uşaqlığım keçdi də müharibə illərində

Həyətdə oynayanda valideynlər çörək növbələrində

Susuz günlər çevrilirdi su daşıma əyləncəsinə

Ala biləcəyim hər dərdə göstərdiniz hamıdan öncə sinə

Əziz atam və anam, siz bəzən dalaşırdınız

Gözümü yumub, qorxub istəyirdim evdən qaçmaq

Siz mənə bilmədən bəlkə də göstərdiniz həyatın üzün

Mən hələ də bilmirəm nədir spirtli içkinin qapağını açmaq

«Böyüyüb soyuq biri olacam» — deyib bərk qucaqlamaq

Uşaqlığa qayıtmaq bir neçə dəqiqəlik heç olmasa

Həyatda qırdığın qəlbləri geri qaytarmaq ki, sonra

Başdaşını qucaqlayıb «Bağışla» demək gec olmasın

Əziz atam və anam, sizə deyiləcək sözüm çox

Mənim uşaqlıqda az olub oyuncağım, amma gözüm tox

Çətin vəziyyətlərdə düzgün addım atmağı öyrətdiniz

Mənə görə təvəllüd göstərmir insanın böyüklüyünü

İçimə qapandım illərlə, azaldı səsim, küyüm

Alışıb yansam, bu torpağa istəmərəm tökülsün külüm

Məni isidərsən, gülüm, mahnılar olmayanda

Bu şəhər yaman boş görünür insanlıq olmayandan

Əziz atam və anam, siz günahkar deyilsiniz

Bir dənə çirkli yağışa görə buludlar ola bilməz cavabdeh

Bir qurtum su istəyəndə bir okean verirsiniz

Dilənçi yaxşı görər sevgi hərdən isitməz, əzab verir

Həqiqət qorumaqdırsa ailəni, vətəni, evi

Gənclik vəfasız quş kimi əylənib, tükənib gedir

Qalır təkcə insanlıq qışda sadiq sərçətək

O heç vaxt uçmayacaq, gəl bir ömürlük mərc edək

Cher père et mère, merci de m'avoir élevé

Je pourrais être l'un des mendiants dans la rue maintenant

Dans une ville rude avec un sol de marbre froid

Je ne suis pas content qu'il se soit réveillé vivant le lendemain

Mon enfance s'est passée pendant la guerre

Les parents mangent du pain à tour de rôle en jouant dans la cour

Les jours de soif se sont transformés en plaisir de transport par eau

Dans chaque douleur que je pouvais avoir, tu as d'abord montré ta poitrine

Mes chers père et mère, vous vous disputiez parfois

J'ai fermé les yeux et j'avais peur de m'enfuir de chez moi

Tu m'as montré sans le savoir le visage de la vie

Je ne sais toujours pas quoi ouvrir le couvercle de l'alcool

"Je deviendrai une personne froide", a-t-il dit en la serrant fort dans ses bras

Au moins quelques minutes pour retomber en enfance

Après cela pour retourner les cœurs brisés dans la vie

Il n'est pas trop tard pour embrasser votre tête et dire : « Je suis désolé.

Chers père et mère, j'ai beaucoup à vous dire

Enfant, j'avais peu de jouets, mais j'avais les yeux pleins

Vous avez appris à faire le bon choix dans des situations difficiles

Pour moi, la naissance ne montre pas la grandeur d'une personne

J'ai été piégé pendant des années, ma voix a diminué

Si je m'y habitue, je ne veux pas que mes cendres tombent sur ce sol

Tu me réchauffes, souris, quand il n'y a pas de chansons

Cette ville a l'air moche vide d'humanité

Mes chers père et mère, vous n'êtes pas coupable

Les nuages ​​ne peuvent pas être responsables d'une seule pluie sale

Quand tu demandes une gorgée d'eau, tu donnes un océan

Le mendiant aime bien, parfois l'amour ne chauffe pas, ça fait mal

Si la vérité est de protéger la famille, la patrie, la maison

La jeunesse est comme un oiseau infidèle, et elle est épuisée

Il ne reste plus qu'un moineau fidèle dans l'hiver de l'humanité

Il ne volera jamais, parions pour la vie