Przeczucie / Cztery pory niepokoju - Jacek Kaczmarski

«Wiosną lody ruszyły, Panowie Przysięgli.»

Zakwitają pustynie, śnieg się w słońcu zwęglił,

Bóg umiera na Krzyżu, ale zmartwychwstaje,

Kurczak z pluszu wysiedział Wielkanocne Jaje,

Baran z cukru nie martwi się losu koleją,

Świtem ptaki w niebieskim zapachu szaleją.

Tyle razy to wszystko już się wydarzyło,

Więc dlaczego przed strachem chowamy się w miłość?

— Bo za oknem wiosenny wiatr drzewami szarpie,

Budzą się do pracy upiory i harpie;

Nie ufaj w wieczory, wstań, zaciągnij story —

Upiory i harpie, harpie i upiory…

Latem cierpkie owoce pęcznieją słodyczą,

W tańcu pracy pszczoły na urodzaj liczą,

Słońce szczodrze wytrząsa swoją gęstą grzywę

Na ludzi ospałych, na miasta leniwe.

Matka Boska się pławi w złocie i zieleniach,

Pustoszeją w święto narodowe więzienia —

Tak co roku nas lato spokojem kołysze,

Więc dlaczego przed strachem chowamy się w ciszę?

— Bo za oknem grzmot się ściga z błyskawicą,

W letnią burzę tańczą Wodnik z Topielicą -

Zakochani w zbrodni, ofiar wiecznie głodni —

Wodnik i Topielica, Topielica i Wodnik.

Jesień kładzie słoneczne wspomnienia w słoiki,

Pachną zioła, pęcznieją worki i koszyki,

Przyjaciele wracają z podróży dalekich,

Obmywają stopy w nurcie własnej rzeki.

Pod wieńcem i zniczem usypiają zmarli

Zapomniawszy już o tym, co życiu wydarli,

Poeci o jesieni powielają sztampy,

Więc dlaczego przed strachem — zapalamy lampy?

— Bo za szybą jesienna ulewa zajadła,

Podchodzą do okien strzygi i widziadła.

Odwróć się od szyby, rozmawiaj na migi —

Strzygi i widziadła, widziadła i strzygi…

Zima dzieli istnienia na czarne i białe,

Zimą ciało ogrzejesz tylko innym ciałem,

Paleniska buzują, ciemnieją kominy,

Gęsim puchem piernaty wabią i pierzyny.

Trzej Królowie przybędą Panu bić pokłony,

Złożą dary bogate na wiechciu ze słomy,

Już lat dwa tysiące powraca to święto,

Więc skąd nad stołami milczące memento?

— Bo za oknem śnieżyca, chichoty i wycie,

Przed którymi na próżno chowamy się w życie.

Ten niepokój dopadnie nas zawsze i wszędzie —

Pamiętamy, co było

Więc wiemy — co będzie.

"Au printemps, la glace est là, messieurs."

Les déserts fleurissent, la neige s'est carbonisée au soleil,

Dieu meurt sur la Croix, mais ressuscite,

Le poulet en peluche a fait éclore les œufs de Pâques,

Le bélier de sucre ne s'inquiète pas du sort par chemin de fer,

A l'aube, les oiseaux à l'odeur bleue deviennent fous.

Tant de fois tout est arrivé

Alors pourquoi nous cachons-nous dans l'amour de la peur ?

- Parce que devant la fenêtre le vent du printemps tire sur les arbres,

Les spectres et les harpies se réveillent pour travailler ;

Ne te fie pas aux soirées, lève-toi, dessine tes histoires -

Les spectres et les harpies, les harpies et les spectres...

En été, le fruit acidulé se gonfle de douceur,

Dans la danse du travail, les abeilles comptent sur la fertilité,

Le soleil secoue généreusement son épaisse crinière

Pour les paresseux, pour les villes paresseuses.

Notre-Dame se prélasse dans l'or et les verts,

Pustoszeją le jour de la fête nationale de la prison -

Alors chaque année l'été nous berce de paix,

Alors pourquoi nous cachons-nous en silence par peur ?

- Parce que devant la fenêtre, le tonnerre se poursuit avec des éclairs,

Aquarius et Topielica dansent dans la tempête d'été -

Amoureux du crime, les victimes ont toujours faim -

Wodnik et Topielica, Topielica et Wodnik.

L'automne met des souvenirs ensoleillés dans des bocaux,

Les herbes sentent, les sacs et les paniers gonflent,

Les amis reviennent de voyages lointains,

Ils se lavent les pieds dans le courant de leur propre rivière.

Les morts sont endormis sous la couronne et la bougie

Ayant oublié ce qu'ils avaient arraché à leur vie,

Les poètes d'automne dupliquent les clichés,

Alors pourquoi allumons-nous les lampes contre la peur ?

- Parce que derrière la vitre l'averse d'automne a mangé,

Ils vont aux fenêtres de striga et aux visionnaires.

Détournez-vous du verre, parlez sur des panneaux -

Strigoi et observations, observations et Strigoï ...

L'hiver divise les vies en noir et blanc,

En hiver, vous ne réchaufferez votre corps qu'avec un corps différent,

Les cheminées rugissent, les cheminées s'assombrissent,

Leurre et plumes en duvet d'oie.

Les trois rois viendront vers le Seigneur pour se prosterner,

Ils feront de riches cadeaux sur un plat de paille,

Depuis deux mille ans cette fête est revenue,

Alors, d'où vient le souvenir silencieux au-dessus des tables ?

- Parce que devant la fenêtre il y a une tempête de neige, des rires et des hurlements,

Dont on se cache en vain dans la vie.

Cette anxiété nous mènera n'importe quand et n'importe où -

On se souvient de ce qui était

Nous savons donc - ce qui va arriver.