Bema pamięci żałobny rapsod - Czesław Niemen

Lusiurandum, patri datum, usque

Ad hanc diem ita servavi…

Czemu, cieniu, odjeżdżasz, ręce złamawszy na pancerz

Przy pochodniach, co skrami grają około twych kolan?

Miecz wawrzynem zielony, gromnic płakaniem dziś polan

Rwie się sokół i koń twój podrywa stopę, jak tancerz

Wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie

Jak namioty ruchome wojsk, koczujących po niebie

Trąby długie we łkaniu aż się zanoszą i znaki

Pokłaniają się góry opuszczonymi skrzydłami

Jak włóczniami przebite smoki, jaszczury i ptaki

Jako wiele pomysłów, któreś dościgał włóczniami

Idą panny żałobne, jedne, podnosząc ramiona

Ze snopami wonnymi, które wiatr wzgórze rozrywa

Drugie, w konchy zbierając łzę, co się z twarzy odrywa

Inne, drogi szukając, choć przed wiekami zrobiona…

Inne, tłukąc o ziemię wielkie gliniane naczynia

Czego klekot w pękaniu jeszcze smętności przyczynia

Chłopcy biją w topory, pobłękitniałe od nieba

W tarcze, rude od świateł, biją pachołki służebne

Przeogromna chorągiew, co się wśród dymów koleba

Włóczni ostrzem o łuki, rzekłbyś, oparta podniebne

Wchodzą w wąwóz i toną… wychodzą w światło księżyca

I czernieją na niebie, a blask ich zimny omusnął

I po ostrzach, jak gwiazda, spaść nie mogąca, prześwieca

Chorał ucichł był nagle i znów, jak fala, wyplusnął

Dalej — dalej — aż kiedy stoczyć się przyjdzie do grobu

I czeluście zobaczym czarne, co czyha za drogą

Które, aby przesadzić, ludzkość nie znajdzie sposobu

Włócznią twego rumaka zeprzem, jak starą ostrogą

I powleczem korowód, smęcąc ujęte snem grody

W bramy bijąc urnami, gwizdając w szczerby toporów

Aż się mury Jerycha porozwalają jak kłody

Serca zemdlałe ocucą, pleśń z oczu zgarną narody

Dalej — dalej…

Lusiurandum, patri datum, usque

Ad hanc diem ita servavi ...

Pourquoi, ombre, tu t'en vas avec tes mains brisées en armure

Aux flambeaux, quels sont les scintillements autour de tes genoux ?

Une épée de laurier vert, bénissant les pleurs des clairières d'aujourd'hui

Le faucon se brise et ton cheval secoue son pied comme un danseur

Ils soufflent, ils soufflent des fanions et ils se soufflent dessus

Comme des tentes mobiles de troupes errant dans le ciel

De longues trompettes en pleurs jusqu'à ce que des signes viennent

Les montagnes s'inclinent les ailes baissées

Comme des lances transpercées de dragons, de lézards et d'oiseaux

Autant d'idées que tu as chassées avec tes lances

Les personnes en deuil arrivent, l'une d'elles lève les bras

Avec des gerbes odorantes soufflées par le vent

Deuxièmement, recueillir une larme dans la conque, qui est arrachée du visage

D'autres, à la recherche de moyens, même si cela a été fait il y a des siècles ...

D'autres, brisant de grands récipients d'argile contre le sol

Dont le cliquetis dans le craquement contribue encore à la tristesse

Les garçons battent des haches bleuies du ciel

Les boucliers, rouges de lumières, sont frappés par les serviteurs

Une énorme bannière qui berce parmi les fumées

Une lance avec une lame contre les arcs, diriez-vous, appuyée contre le ciel

Ils entrent dans un ravin et coulent ... ils sortent au clair de lune

Et ils deviennent noirs dans le ciel, et une lueur froide se répand sur eux

Et le long des lames, comme une étoile qui ne peut pas tomber, elle brille à travers

Le chœur s'arrêta brusquement, et de nouveau, comme une vague, vomit

Allumé - allumé - jusqu'à ce que tu roules, il arrive à la tombe

Et dans les profondeurs je verrai le noir qui se cache derrière la route

Qui, pour en faire trop, l'humanité ne trouvera pas le moyen

Avec la lance de ton coursier il frappera comme une vieille lance

Et je couvre le cortège, attristant les châteaux endormis

Battant les portes avec des urnes, sifflant le claquement des haches

Jusqu'à ce que les murs de Jéricho s'effondrent comme des bûches

Les cœurs défaillants se réveilleront, les nations enlèveront la moisissure des yeux

Continue…