Ambasadorowie - Jacek Kaczmarski

Jeszcze pod ręką globus — z taką mapą świata

Na jaką stać strategie, plany i marzenia

Jeszcze insygnia władzy, sobolowa szata

Gęsty trefiony włos i ręki gest bez drżenia

Jeszcze w zasięgu dłoni zegar, jeszcze wcześnie

Pewności siebie ruch wskazówki nie odbiera

Wzrok — lustro duszy — widzi wszystko nawet we śnie

Któremu spokój niesie Cyfra i Litera

Tyle zrobili już jak na swe młode lata

Ulega dziejów wosk ich nieomylnym śladom —

To George de Selve — obiecujący dyplomata

I Jean de Dinteville — francuski ambasador

Dyskretny przepych — tylko echem dostojeństwa

Turecki dywan, włoska lutnia — znak obycia

W milczących ustach bezwzględnego smak zwycięstwa

W postawach — wielkość - osiągnięta już za życia

Ciężka kotara obu wspiera tym co kryje

Patrzą przed siebie śmiało, pewni swoich racji

Wszak dyplomacja włada wszystkim dziś - co żyje

A oni — kwiat szesnastowiecznej dyplomacji!

Nie wiedzą, co to ból, co dżuma, albo katar

Zachciankom wielkich — świat uczyni zawsze zadość!

To George de Selve — obiecujący dyplomata

I Jean de Dinteville — francuski ambasador

Lecz w nastrojonej lutni nagle struna pęka

I żółkną brzegi kart w otwartej wiedzy księdze…

Za krucyfiksem błądzi mimowolnie ręka

Strzałka zegara iść zaczyna coraz prędzej!

Straszliwy kształt przed nimi zjawia się w pół kroku

I niszczy spokój — czy artysta się wygłupia?

Nie, to nie żart!

Na kształt ten trzeba spojrzeć z boku!

Żeby zobaczyć jasno, że to czaszka trupia!

Byli — i nie ma ich, ach — cóż za wielka strata!

Jak nazywali się?

Któż dzisiaj tego świadom?

Ach!

George de Selve!

Obiecujący dyplomata…

Ach!

Jean de Dinteville, francuski ambasador…

Le globe est toujours à portée de main - avec une telle carte du monde

Quelles stratégies, plans et rêves peuvent se permettre

Un autre insigne de pouvoir, une robe de zibeline

Des cheveux épais et hérissés et un geste de la main sans trembler

L'horloge est encore à portée de main, il est encore tôt

La confiance dans le mouvement de la queue ne s'améliore pas

La vue - le miroir de l'âme - voit tout même en rêve

Dont la paix est apportée par le nombre et la lettre

Ils ont déjà tant fait pour leurs jeunes années

La cire est perdue pour l'histoire dans leurs traces indéniables -

Voici George de Selve - un diplomate prometteur

Et Jean de Dinteville - l'ambassadeur de France

Glamour discret - seulement un écho de dignité

Tapis turc, luth italien - un signe de familiarité

Dans les lèvres silencieuses, le goût de la victoire absolue

Dans les attitudes - grandeur - atteint dans la vie

Le lourd rideau supporte à la fois ce qu'il cache

Ils regardent devant, confiants dans leur droiture

Après tout, la diplomatie régit tout ce qui est vivant aujourd'hui

Et eux, la fleur de la diplomatie du XVIe siècle !

Ils ne connaissent pas la douleur, la peste ou le nez qui coule

Les caprices des grands - le monde satisfera toujours !

Voici George de Selve - un diplomate prometteur

Et Jean de Dinteville - l'ambassadeur de France

Mais dans un luth accordé la corde se brise soudainement

Et les bords des cartes jaunissent à la connaissance ouverte du livre...

Une main erre involontairement derrière le crucifix

La flèche de l'horloge démarre de plus en plus vite !

La forme terrible devant eux vient en un demi-pas

Et cela détruit la paix - est-ce que l'artiste s'amuse ?

Non, ce n'est pas une blague !

Il faut regarder cette forme de côté !

Juste pour voir clairement c'est le crâne d'un homme mort !

Ils étaient - et ils sont partis, ah - quel gâchis !

Comment s'appelaient-ils ?

Qui en est conscient aujourd'hui ?

Ah !

Georges de Selve !

Diplomate prometteur...

Ah !

Jean de Dinteville, ambassadeur de France...