Bankierzy - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Szczęśliwi, nie szukamy Boga

Dla nas jest tylko udziałowcem

Kantoru, który prosperuje;

Niech chroni nasze drzwi i okna

Od dżumy i religii obcej

Co każdy zysk dewaluuje

A będzie miał na swoją chwałę

Fundusze reprezentacyjne;

Pasterze Jego będą syci

Niech nam wybaczy grzechy małe

Za wielkie niechaj skruchę przyjmie

Bośmy bankierzy, a nie mnisi

W skrzyniach mamy skarpety

A w skarpetach monety

Co się mnożą w monetach oczu

Serca kusi ochota

By skorzystać ze złota

Lecz niech toczy się, niech innych toczy…

Jesteśmy wszak pośrednikami

Między zamiarem a stworzniem

Umożliwiamy czyn podjęty;

Nie dziw, że się zabzpieczamy

Bo czymże jest doczesne mienie

Jak nie nadzieją na procenty?

On nas rozumie — Bogacz Biały

Inwestujący stale w niebyt —

Kapitał w imię wyższej racji;

Ładnie by księgi wyglądały

Gdybyśmy chcieli ściągnąć kredyt

Od Jego dzieła pankreacji…

On bankrutem jest boskim

Nie posiada ni wioski

Z której mógłby się czysto wyliczyć

Ale Jego agenci

Wiedzą jak się świat kręci

I jak wszystko zapłacić - niczym

Oby na zawsze miejsce znaleźć

Pomiędzy wiarą a rozumem

Między ideą a towarem;

Bezpieczne to nie bywa wcale

W interes włożyć myśl i dumę

By zamiast zysku — ponieść karę

Dlatego mamy dwa oblicza:

Metali chłód, krwi żywej trwogę

(Chaosu Jego weksle — w skrzyni)

I to jest cała tajemnica:

Szczęśliwi — nie szukamy Boga

Lecz wiemy, co On nam jest winien

Już Go mamy!

Sakralny

Ale niewypłacalny!

Kryzys pożarł gwarancję i sumę!

A On zsyła anioła

I śmiertelny pot z czoła

Wycieramy

Jak błędny rachunek…

Heureux, nous ne cherchons pas Dieu

Pour nous, il n'est qu'un actionnaire

Un bureau de change qui prospère ;

Laissez-le protéger nos portes et nos fenêtres

De la peste et de la religion étrangère

Ce que chaque profit dévalue

Et il aura pour sa gloire

Fonds de représentation ;

Ses bergers seront satisfaits

Qu'il nous pardonne les petits péchés

Qu'il accepte un repentir trop grand

Nous sommes des banquiers, pas des moines

Nous avons des chaussettes dans les poitrines

Et dans les chaussettes, des pièces

Qu'est-ce qui se multiplie dans l'œil des pièces

Le coeur est tentant

Pour utiliser l'or

Mais laissez faire, laissez les autres partir...

Après tout, nous sommes des intermédiaires

Entre intention et création

Nous rendons possible l'acte entrepris ;

Pas étonnant qu'on se protège

A quoi sert cette propriété ?

Comment ne pas espérer d'intérêt ?

Il nous comprend - l'homme blanc riche

Investir constamment dans l'inexistence -

Capital pour une raison supérieure ;

Les livres seraient beaux

Si nous voulions obtenir un prêt

De son travail de pancréation...

Il est en faillite divine

Il n'a pas de village

Dont il pourrait proprement rendre compte

Mais ses agents

Ils savent comment le monde tourne

Et comment tout payer - rien

Puissions-nous trouver une place pour toujours

Entre foi et raison

Entre une idée et une marchandise;

Ce n'est pas sûr du tout

Mettez la pensée et la fierté dans les affaires

Être puni au lieu de profiter

Nous avons donc deux visages :

Métal froid, peur du sang vivant

(Chaos, ses factures - dans la poitrine)

Et c'est le secret :

Heureux - nous ne cherchons pas Dieu

Mais nous savons ce qu'il nous doit

Nous l'avons déjà !

Sacré

Mais insolvable !

La crise a dévoré la garantie et la somme !

Et il envoie un ange

Et une sueur mortelle de mon front

Nous essuyons

Comment se tromper de compte...