Hiob - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Ta wyprawa była dla nas przyjemnością

Kiedy z gór zeszliśmy w kwitnące doliny

Parobcy porzucili domy broń i stada

Obrońcy zginęli śmiercią bohaterską

Równaliśmy z ziemią winnice i zasiewy

Nasze ręce dymiły ludzką krwią i tłuszczem

I z całej krainy nie pozostał po nas

Kamień na kamieniu ani zdrowy człowiek

Widzieliśmy łupów naszych właściciela

Cały w strupach i wrzodach trwał w pogorzelisku

Tuż przed naszym najazdem stracił wszystkie dzieci

W gruzach domu przez piorun zburzonego w nocy

Nie znał chyba ten człowiek łaski swego Boga

Lecz wielbił Go nadal choć nieludzkim głosem

Staliśmy milcząc dobić ktoś go chciał z litości

Ale stracił śmiałość wobec takiej wiary

«Gdy zgwałcili mi żonę - sławię słodycz jej ciała

Braci synów już nie ma — ja wciąż z nimi rozmawiam

Roztrzaskali domostwo — ja kamienie całuję

Zawlekli mnie na śmietnik — w słońce się wpatruję

Zmiażdżyli mi podbrzusze — miłość nie da się zgubić

Wyszarpali mi język — więc palcami coś mówię

Wykłuli mi źrenice — myśl się z myślą zaplata

Dzięki Ci Boże!

Stworzyłeś najpiękniejszy ze światów!*»

Wódz gotowych na wszystko bitnych górskich plemion

Chciałbym być bogiem takich jak ten człowiek ludzi

Jeden starczył by dźwignąć i utrzymać w górze

Świat Boga i nicość przez Niego mu daną

Chociaż zniszczyć Go jednym mógł wzruszeniem ramion

«Gdy zgwałcili mi żonę - sławię słodycz jej ciała

Braci synów już nie ma — ja wciąż z nimi rozmawiam

Roztrzaskali domostwo — ja kamienie całuję

Zawlekli mnie na śmietnik — w słońce się wpatruję

Zmiażdżyli mi podbrzusze — miłość nie da się zgubić

Wyszarpali mi język — więc palcami coś mówię

Wykłuli mi źrenice — myśl się z myślą zaplata

Dzięki Ci Boże!

Stworzyłeś najpiękniejszy ze światów!»

Ce voyage a été un plaisir pour nous

Quand nous sommes descendus des montagnes dans les vallées fleuries

Les agriculteurs ont abandonné leurs maisons, leurs armes et leurs troupeaux

Les défenseurs sont morts d'une mort héroïque

Nous avons rasé les vignes et les récoltes

Nos mains fumaient avec du sang humain et de la graisse

Et de toute la terre il n'y a plus rien derrière nous

Une pierre sur une pierre, pas une personne en bonne santé

Nous avons vu le butin de notre propriétaire

Tout couvert de croûtes et d'ulcères, il est resté en ruines

Il a perdu tous ses enfants juste avant notre invasion

Dans les décombres d'une maison détruite par la foudre la nuit

Cet homme ne connaissait probablement pas la grâce de son Dieu

Mais il l'adorait toujours, bien qu'avec une voix inhumaine

Nous nous sommes tenus en silence pour l'achever, quelqu'un l'a voulu par pitié

Mais il a perdu son courage face à une telle foi

«Quand ils ont violé ma femme - je loue la douceur de son corps

Les frères de mes fils sont partis - je leur parle encore

Ils ont brisé la maison - j'embrasse les pierres

Ils m'ont traîné jusqu'à la poubelle - je regarde le soleil

Ils ont écrasé mon ventre - l'amour ne peut pas être perdu

Ils m'ont tiré la langue - alors j'utilise mes doigts pour dire quelque chose

Ils ont attiré mes pupilles - pensez avec vos pensées

Merci Dieu!

Tu as créé le plus beau des mondes !* »

Chef des vaillantes tribus montagnardes

Je voudrais être un dieu des gens comme cet homme

Un suffisait pour le soulever et le tenir

Le monde de Dieu et le néant qu'il lui a donné

Bien qu'il puisse le détruire avec un haussement d'épaules

«Quand ils ont violé ma femme - je loue la douceur de son corps

Les frères de mes fils sont partis - je leur parle encore

Ils ont brisé la maison - j'embrasse les pierres

Ils m'ont traîné jusqu'à la poubelle - je regarde le soleil

Ils ont écrasé mon ventre - l'amour ne peut pas être perdu

Ils m'ont tiré la langue - alors j'utilise mes doigts pour dire quelque chose

Ils ont attiré mes pupilles - pensez avec vos pensées

Merci Dieu!

Tu as créé le plus beau des mondes !"