Landszaft z kroplą krwi - Jacek Kaczmarski

Za oknem jest łąka, jak dżungla obfita

Źdźbeł, liści i łodyg w labirynt poryta

Przez niezmordowane dżdżownice

Za łąką - jezioro, w jeziorze dzieciaki

Pluskają się co dzień bez celu, dla draki

By drżeć mieli o co rodzice

Jezioro się kończy łagodnym wzniesieniem

Na którym się pasą pod wieczór jelenie

I kosiarz się zmierzchem zachłyśnie

Wzniesieniem przesuwa się brzytwa liliowa

I kroplą po ostrzu jej spływa krwi owal

Gdy przetnie już słońce — jak wiśnię

Psy milkną, dzieciaki przestają rozrabiać

W szuwarach histeria panoszy się żabia

I tryton w akwarium zamiera…

I ty — nagle cicha — nie spuszczasz mnie z oka

W bezruchu twych ramion jest prośba głęboka

Bym blisko był - tutaj i teraz

To noc tylko — mówię - nie pierwsza… — przerywasz

Na usta dłoń kładziesz, kapłanka żarliwa

Bym w złą czegoś nie rzekł godzinę

Objęta — w przeczutą wsłuchujesz się grozę

Za ścianą świat miota się w telewizorze

Na własną się łaszcząc padlinę

Za oknem nic nie ma, nic nie ma, nic nie ma!

Więc trzymam się ciebie rękami obiema

By wiedzieć, że chociaż ty jesteś

I toczy nas noc po przepaściach ciemności

Splecionych jak węże w znak nieskończoności

Swych skór ogłuszone szelestem

Podwójne nam tętno godziny odmierza

Leżymy pośrodku rybiego pęcherza

I ciemne unosi nas morze

Nie od nas zależy, co z nami się stanie

Więc ujrzeć próbuję na drżącej membranie

Zmierzch, łąkę i dzieci w jeziorze

Za błoną się wiją płomieni jelita

Krtań ognia zmiażdżone dżdżownice połyka

Aż przestrzeń od żaru drga

I pęka nasz pęcherz, jak mydlana bańka…

Leżymy bezbronni na dłoni poranka

Nie w mocy, by cieszyć się z dnia

Devant la fenêtre il y a une prairie comme une jungle abondante

Tiges, feuilles et tiges dans un labyrinthe retranché

A travers des vers de terre infatigables

Derrière la prairie - le lac, les enfants dans le lac

Ils barbotent sans but tous les jours, pour des salauds

Que les parents doivent trembler

Le lac se termine par une douce montée

Sur quels cerfs broutent le soir

Et la tondeuse s'étouffera au crépuscule

Un rasoir lilas monte la colline

Et un ovale de sang coule sur sa lame

Quand le soleil se croise - comme une cerise

Les chiens arrêtent de parler, les enfants arrêtent de créer des problèmes

Dans les roseaux, l'hystérie gagne la grenouille

Et le triton dans l'aquarium est en train de mourir ...

Et toi - soudain silencieux - ne me quitte pas des yeux

Il y a une profonde prière dans le silence de tes bras

Puis-je être proche - ici et maintenant

Ce n'est que la nuit - je dis - pas la première ... - tu t'arrêtes

Tu poses ta main sur tes lèvres, prêtresse zélée

De peur que je ne dise quelque chose de mal dans une heure

Embrassé - vous écoutez la terreur avec votre pressentiment

Derrière le mur, le monde s'emballe à la télé

Dorloter la charogne tout seul

Il n'y a rien devant la fenêtre, rien, rien !

Alors je te tiens à deux mains

Savoir qu'au moins tu es

Et la nuit nous roule à travers l'abîme des ténèbres

Enlacés comme des serpents sous le signe de l'infini

Leurs peaux sont assourdies par un bruissement

La double fréquence cardiaque des heures est mesurée par nous

Nous nous couchons au milieu de la vessie de poisson

Et la mer noire nous soulève

Ce qui nous arrive ne dépend pas de nous

Alors j'essaie de voir sur une membrane tremblante

Crépuscule, prairie et enfants dans le lac

Les flammes de l'intestin se tordent derrière la membrane

Le larynx du feu avale des vers de terre broyés

Jusqu'à ce que l'espace vibre de la chaleur

Et notre vessie éclate comme une bulle de savon...

Nous sommes allongés sans défense sur la paume du matin

Pas en mesure de profiter de votre journée