Legenda o miłości - Jacek Kaczmarski

On ją dostrzegł nagle, ona go dojrzała

I świat im zniknął z oczu, jak z dmuchawca puszek

Ciało — jak powietrza — zapragnęło ciała

I czujnie się jęły obwąchiwać dusze

Tyle niepewności i odwagi tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Liczyli razem gwiazdy, biedronki i ptaki

Bo na siebie liczyć nie śmieli na razie

Każdy gest — sygnałem, każdy uśmiech — znakiem

Los — szyderczym szyfrem, astrologią wrażeń

Tyle prawd przewrotnych i tajemnic tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Aż wręczył jej tulipan: prężny, łebski, gładki

Purpurą nabrzmiały, jak płonącym mrokiem

A ona na to róży rozchyliła płatki

By spłynęły po nich życionośne soki

Tyle tkliwych lęków w nieuchronnej sile!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Misterium energii — wulkan, błyskawice

Szramy po pazurach i chwalebne sińce;

Zachłanną bachantkę skrzesał z bladolicej

Ona — z trubadura — swego barbarzyńcę

Tyle zapamiętań i przebudzeń tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Gniazdo i pisklęta, spełnione pragnienia

Uznali więc, że teraz stać ich już na wszystko:

Za dnia naprawiali usterki istnienia

Nocą przy kominku strzegli paleniska

Tyle dobrej woli, próżnych trudów tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

On ją zaczął zdradzać, choćby i w marzeniach

Ona drżała — czując cudzych oczu dotyk…

Czas im siebie skąpił na wspólne olśnienia

W bitwy się zmieniały codzienne kłopoty

Tyle w nich oskarżeń i winy w nich tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę

I dopadł ich spokój.

Ani się spostrzegli —

Już grzali zziębłe stopy, choć wygasł kominek

I jeszcze z nawyku stare kłótnie wiedli

Gdzie miłość błądziła, jak zbędny przecinek

Tyle niespełnienia i przesytu tyle!

Ale już wiedzieli, że tylko przez chwilę…

Aż jemu się zmarło i ona w ślad za nim

Odeszła między gwiazdy, ptaki i biedronki

Wszak byli na wieczność w sobie zakochani

Nie cierpiąc nawet w kłótniach najkrótszej rozłąki

Tyle było życia — konania w nich tyle…

Ani nie poczuli, że tylko przez chwilę

Il l'a vue tout à coup, elle l'a vu

Et le monde a disparu de leur vue, comme d'une boîte de pissenlit

Le corps - comme l'air - voulait un corps

Et ils ont commencé à renifler les âmes avec vigilance

Que d'incertitude et que de courage !

Ni l'un ni l'autre ne le savaient juste un instant...

Ils ont compté les étoiles, les coccinelles et les oiseaux ensemble

Parce qu'ils n'osaient pas encore compter sur eux-mêmes

Chaque geste - un signal, chaque sourire - un signe

Destin - un chiffre moqueur, une astrologie des sensations

Tant de vérités perverses et tant de secrets !

Ni l'un ni l'autre ne le savaient juste un instant...

Jusqu'à ce qu'il lui tende une tulipe : flottante, tête et lisse

Ils se sont gonflés de pourpre, comme une obscurité flamboyante

Et elle ouvrit les pétales de la rose à ce

Que les jus vitaux couleraient sur eux

Autant de tendres craintes force inéluctable !

Ni l'un ni l'autre ne le savaient juste un instant...

Le mystère de l'énergie - volcan, foudre

Cicatrices de griffes et contusions glorieuses ;

Il a construit le bacchant gourmand d'une femme au visage pâle

Elle - la troubadour - son barbare

Que de souvenirs et de réveils !

Ni l'un ni l'autre ne le savaient juste un instant...

Nid et poussins, désirs exaucés

Alors ils ont décidé qu'ils pouvaient tout faire maintenant :

Dans la journée ils réparaient les défauts de l'existence

La nuit, ils gardaient le foyer près de la cheminée

Que de bonnes volontés, que de vains labeurs !

Ni l'un ni l'autre ne le savaient juste un instant...

Il a commencé à la tromper, même dans ses rêves

Elle tremblait - sentant les yeux de quelqu'un d'autre se toucher ...

Le temps passé sur des révélations partagées

Les problèmes quotidiens se sont transformés en batailles

Il y a tant d'accusations en eux et tant de culpabilité en eux !

Ni l'un ni l'autre ne savait que c'était juste pour un moment

Et ils se sentaient calmes.

Ils n'ont pas remarqué -

Ils réchauffaient déjà leurs pieds froids, même si la cheminée était éteinte

Et par habitude, ils ont commencé à se disputer de vieilles querelles

Où l'amour errait comme une virgule inutile

Que d'insatisfaction et que de satiété !

Mais ils ne le savaient déjà qu'un instant...

Jusqu'à ce qu'il meure et qu'elle le suive

Elle est allée entre les étoiles, les oiseaux et les coccinelles

Après tout, ils étaient éternellement amoureux l'un de l'autre

Ne subissant même pas la plus courte séparation dans les querelles

Il y avait tant de vie - tant de morts en eux...

Ils n'ont pas non plus eu l'impression que ce n'était que pour un moment