Manewry - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Łapiński

Bez ruchu każą tkwić nam tu Jak długo — nie pamiętam już

Brak nam powietrza słów i snu

W gardłach — zaschniętej śliny kurz

Jak okiem sięgnąć w strony dwie

Okopów linie ciągną się

A my czekamy — mija czas

I do ataku wciąż nie posyłają nas!

Powiecie — śpieszyć się nie ma gdzie!

I to jest prawda — co tu kryć?

Lecz gdy w okopy nas się śle

To kiedyś atak musi być!

Jedna jest tylko droga stąd

Gdzie horyzonty wrogie się mglą

Inaczej zaś polowy sąd

A dać się swoim — to już gruby błąd!

Wszak to manewry tylko są

Na wzgórzach lornet błyszczą szkła

Wszystko jest strategiczną grą

W której brać udział muszę ja!

Kolega pyta raz po raz

Co będzie jeśli trafią nas

Odpowiedź jedna musi być:

Po prostu nie będziemy żyć!

Krzyk!

I ruszamy do ataku

Na odsłonięte stoki wzgórz

Wokół wybuchy czarnych krzaków

Dym!

Huk!

I nic nie widać już!

W głowie panicznie mi się trzepie

Jak w klatce ptak spłoszony — puls

Więc żyję!

Czy to naboje ślepe?

Czy może to ślepota kul?!

Wtem w miejscu zatrzymuję się

Gdzie jest przyjaciel, gdzie jest wróg?!

Nie widzę go!

On widzi mnie!

Strzał!

Ból!

I lecę z nóg!

Leżę - przy ziemi trzymam twarz

Swój własny oddech czuję z niej

Z dali co mój wchłonęła wrzask

Idą sanitariusze trzej…

Co chwila słyszę suchy strzał

Wstrzymuję przerażony dech

To tych co przeżyli boju szał

Dobija tamtych trzech!

Już są tuż tuż!

Zastygam i Podchodzą, nachylają się…

Widzę znajome twarze trzy

Strzał!

Dobili mnie.

— Zbudź się - Otwieram oczy — pole

Kolega — okop — flagi żerdź.

Zmrok.

Wciąż czekamy na swą kolej.

Żyjemy.

Śniąc śmierć.

Ils nous font rester ici immobiles Combien de temps - je ne m'en souviens plus

Nous manquons d'air de mots et de sommeil

Dans les gorges de la salive séchée, la poussière

Deux pages à perte de vue

Les lignes des tranchées continuent

Et nous attendons - le temps passe

Et ils ne nous envoient toujours pas à l'attaque !

Vous direz - il n'y a nulle part où se dépêcher!

Et c'est la vérité - qu'y a-t-il à cacher ?

Mais quand on nous envoie dans les tranchées

Ça doit être une attaque parfois !

Il n'y a qu'un seul chemin à partir d'ici

Où les horizons hostiles s'estompent

Sinon, un terrain

Et vous donner au vôtre - c'est une grosse erreur!

Après tout, ce ne sont que des manœuvres

Les verres brillent sur les collines des jumelles

Tout est un jeu stratégique

auquel je dois participer !

Un collègue demande encore et encore

Et s'ils nous frappaient

Une réponse doit être :

Nous ne vivrons tout simplement pas!

Pousser un cri!

Et nous allons attaquer

Aux pentes exposées des collines

Il y a des éclats de buissons noirs tout autour

Fumée!

Claquer!

Et vous ne voyez plus rien !

Ma tête flotte de panique

Comme un oiseau effrayé dans une cage - une impulsion

Alors je suis vivant !

Ce sont des cartouches vierges ?

Serait-ce la cécité par balle?!

Puis je m'arrête sur place

Où est l'ami, où est l'ennemi ?!

je ne peux pas le voir !

Il me voit!

Tir!

Douleur!

Et je m'envole !

Je mens - je garde mon visage au sol

Je sens mon propre souffle d'elle

De loin ce que le mien a été absorbé par le cri

Trois ambulanciers arrivent...

De temps en temps j'entends un coup sec

Je retiens mon souffle terrifié

C'est pour ceux qui ont survécu à la frénésie de la bataille

Il tue ces trois là !

Ils sont juste au coin de la rue !

Je me fige et ils s'approchent en se penchant...

Je vois trois visages familiers

Tir!

Ils m'ont tué.

- Réveille-toi - j'ouvre les yeux - le champ

Un collègue - une tranchée - des drapeaux de mât.

Tombée de la nuit.

Nous attendons toujours notre tour.

Nous vivons.

Rêver la mort.