Misja - Jacek Kaczmarski

Warczą bębny ludożerców na Wyspach Szczęśliwych

Idziemy misjonarze starych prawd brzegiem oceanu

Kto z nas pierwszy przyjmie rytualny rytm za swój

Kto uzna władzę oszalałych szamanów

Kadzie wódki tłum tłum łomot łomot łomot

Jesteśmy jak się zdaje zupełnie bezbronni

Oto spełniona przepowiednia nie przynosi chwały

Ogień krew ofiar wieszcze nieprzytomni

Będą nas poić dzikie kobiety o bezwzględnych ciałach

Śmiejąc się z naszych mdłości strachu zaklinania

Pijani będziemy krzyczeć kładąc dłonie pod pałki bijących w bębny

Lecz powiedzmy złoty ząb zatrze w ich pamięci największe kazania

Zmuszą nas byśmy pierwsi pili żółć zarzynanego jeńca

Będziemy też spać z żoną wodza po czym męskość zostanie nam odjęta

Każdy nasz ruch okaże się słowem w zapadającym wyroku

Gdy zapadnie zmrok święto naszej śmierci będzie rozpoczęte

Wzmoże się huk po czym błyśnie święte ostrze grotu

Którym wykroją nam serca po to na przykład żeby spadły deszcze

Gdyby nazajutrz spadły byłby powód jeszcze

Do gorzkiego śmiechu znad nieba pełnego łomotu

Warczą bębny ludożerców na Wyspach Szczęśliwych

Idziemy misjonarze starych prawd brzegiem oceanu

Kto z nas pierwszy przyjmie rytualny rytm za swój

Kto uzna władzę oszalałych szamanów…

Les tambours des cannibales dans les îles fortunées grondent

Nous allons missionnaires des vieilles vérités le long du rivage de l'océan

Qui d'entre nous sera le premier à accepter le rythme rituel comme le sien ?

Qui reconnaîtra le pouvoir des chamans fous

Cuves de vodka, foule, boum, boum, boum

Nous semblons être complètement sans défense

Voici, une prophétie accomplie n'apporte aucune gloire

Feu le sang des victimes prophètes inconscients

Nous serons abreuvés par des femmes sauvages aux corps impitoyables

Riant de nos nausées de peur de la conjonction

En état d'ébriété, nous crierons quand nous mettrons nos mains sous les baguettes qui battent les tambours

Mais disons qu'une dent en or effacera leurs plus grands sermons

Ils nous feront d'abord boire la bile d'un prisonnier abattu

Nous coucherons aussi avec la femme du chef et ensuite notre masculinité nous sera enlevée

Chaque mouvement que nous ferons se révélera être un mot dans le jugement rendu

Quand le crépuscule tombera, la fête de notre mort commencera

Le rugissement augmentera et la lame sacrée de la pointe de flèche clignotera

Qu'ils découperont nos cœurs pour que, par exemple, les pluies tombent

S'ils étaient tombés le lendemain, il y aurait eu une raison de plus

Au rire amer du ciel battant

Les tambours des cannibales dans les îles fortunées grondent

Nous allons missionnaires des vieilles vérités le long du rivage de l'océan

Qui d'entre nous sera le premier à accepter le rythme rituel comme le sien ?

Qui reconnaîtra le pouvoir des chamans fous...