Ostatnie Dni Norwida - Jacek Kaczmarski

Piękno jest na to żeby zachwycało

Nie znam piękniejszej nad piękno ojczyzny

W której — minąwszy przeznaczeń mielizny

Warto zanurzyć obolałe ciało

Pychy się wyzbyć

Grobowce Piękna — kosztowne artyzmy

Których wieczności wzór — piramid stałość

Na duszę kładą tylko plamę białą

Jak bandaż kłamstwa co owija blizny

By nie bolało

A nad Sekwaną pochylona gałąź

Żywa pod blaskiem corocznej siwizny

Wspomina drzewo układane w pryzmy

Gdy Templariuszy Król spalał wspaniałość

W czas wielkiej schizmy

Ściemniała belka w narożniku izby

W której się kiedyś na ludwiki grało

Dobrze pamięta choć wygięta w pałąk

Czas gdy Moliera psy uliczne gryzły

Z Pana pochwałą!

Tu Marsyliankę też się poznawało

Gdy wolność tłumu obwieszczały gwizdy

I bruk paryski był - jak nigdy — żyzny

Bo gilotyna grała aż chrupały

Karki w bieliźnie

Po Bonapartem ścichły echa wyzwisk

Szańce Komuny w bieg życia wessało

I świat w bezduszną obrasta dojrzałość

Knuty z jedwabiu przemysł socjalizmy

Nabite Działo!

Ręce grabieją wino całkiem kwaśne

Na rękawiczki braknie mi pieniędzy

I myśl zmarznięta nie chce płynąć prędzej

A przecież przez nią i to dla niej właśnie

Umieram w nędzy…

Więc cóż jest piękno?

Wód słoneczne bryzgi?

Diament w popiołach?

Pamięć?

Doskonałość?

Gdyby to tylko — byłoby za mało!

Dusza rozpięta raz na Krzyżu myśli

Wyrazi — Całość!

La beauté est là pour être délicieuse

Je ne connais pas de patrie plus belle qu'elle ne l'est

Dans lequel - après avoir passé les destins des hauts-fonds

Cela vaut la peine d'immerger un corps endolori

Pour se débarrasser de l'orgueil

Tombes de beauté - art coûteux

Dont le modèle d'éternité - la constance des pyramides

Ils ont seulement mis une tache blanche sur l'âme

Comme un pansement de mensonges qui enveloppe les cicatrices

Que ça ne ferait pas de mal

Et une branche courbée sur la Seine

Il est vivant sous la lueur des cheveux gris annuels

Il se souvient que l'arbre était empilé en tas

Quand le Roi Templier a brûlé sa splendeur

Au temps du grand schisme

Un faible faisceau dans le coin de la pièce

Dans lequel les gens jouaient à ludwiki

Elle se souvient bien, quoique pliée en bandeau

Le temps où les chiens des rues de Molière mordaient

Avec la louange du Seigneur !

Ici aussi les Marseillaises se sont connues

Quand les sifflets annonçaient la liberté de la foule

Et le pavé parisien était - comme jamais - fertile

Parce que la guillotine grinçait

Cous en sous-vêtements

Après Bonaparte, les échos des insultes se sont éteints

Il a aspiré les remparts de la Commune dans le cours de la vie

Et le monde grandit dans une maturité sans âme

Industrie de la soie de Knuty du socialisme

Canon chargé !

Les mains ratissent le vin bien aigre

Je n'ai pas assez d'argent pour des gants

Et la pensée froide ne veut pas couler plus vite

Et à cause d'elle, et c'est pour elle

Je meurs dans la misère...

Alors qu'est-ce que la beauté ?

Éclaboussures d'eau solaire?

Diamant dans les cendres ?

Mémoire?

La perfection?

Si seulement cela ne suffisait pas !

Une âme s'étendit autrefois sur la Croix des pensées

Il exprimera - Le tout !