Pijak - Jacek Kaczmarski

Pijany poeta ma za złe że klaszczą

Że patrzą na niego ciekawie

Że każdy mu nietakt łaskawie wybaczą

Poeta wszak wariat jest prawie

Nie chodzi po ziemi współżyje z duchami

Ich mowę na wylot zna przecież

I cóż że ogląda się wciąż za trunkami

Alkohol nie szkodzi poecie

Kochają go bardzo drwiąc z rąk jego drżenia

Ta drwina współczucia ma nazwę

Ugoszczą przytulą ukoją cierpienia

A on mimo wszystko ma za złe

Do łez się zamartwią że znowu nic nie jadł

Że pali za dużo i nie śpi

Że w oczach mu tańczy szaleńcza zawieja

A oni pragnęliby pieśni

Zakocha się szczerze trzy razy na tydzień

I wtedy zstępuje na ziemię

Czasami w połowie wieczoru gdzieś wyjdzie

Czasami wpół słowa zadrzemie

A oni się wtedy po cichu rozzłoszczą

Że nie dba gdy w krąg niego siedzą

Lecz czegoś mu jednak naprawdę zazdroszczą

Lecz czego zazdroszczą nie wiedzą

Le poète ivre en veut qu'ils applaudissent

Qu'ils le regardent curieusement

Qu'ils lui pardonneraient toute faute

Après tout, le poète est fou

Il ne marche pas sur terre, il vit avec des fantômes

Après tout, il connaît leur discours d'un bout à l'autre

Eh bien, vous cherchez toujours des boissons

L'alcool ne nuit pas au poète

Ils l'aiment beaucoup, se moquant de ses mains tremblantes

Cette parodie de compassion a un nom

Ils vous donneront un câlin et apaiseront votre souffrance

Et il le tient toujours contre

Ils seront inquiets jusqu'aux larmes qu'il n'ait plus rien mangé

Qu'elle fume trop et qu'elle est éveillée

Qu'un vent affolant danse dans ses yeux

Et ils aimeraient des chansons

Il tombe véritablement amoureux trois fois par semaine

Et puis il redescend sur terre

Parfois au milieu de la soirée il sortira quelque part

Parfois, un demi-mot fera une sieste

Et puis ils se mettront en colère en silence

Qu'il s'en fout quand ils sont assis autour de lui

Mais ils lui envient vraiment quelque chose

Mais de quoi ils sont jaloux, ils ne le savent pas