Pusty raj - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

W pustym raju dni po wygnaniu

Stwórca trawi na długich spacerach

Nocą leży na chmurnym posłaniu

Jasność własna sen mu odbiera

Swoich praw się uczy na pamięć

Sam ich musi przestrzegać by trwały

W pustym raju niebo jak kamień

Pusty raj jest dla Stwórcy za mały

A ludzi dwoje

W świecie brodzi

Adam poluje

Ewa dzieci rodzi

W pustym raju powietrze kwaśne

Jałowieje nietknięta ziemia

Zarastają ścieżki ostatnie

Nikt nie zbiera owoców stworzenia

W wielkiej ciszy prócz kroku swojego

Słyszy Stwórca rytm uporczywy

Z drzewa wiedzy dobrego i złego

Lecą jabłka w wysokie pokrzywy

A tam deszcz pada

Wichry żałosne

Adam ma katar

Ewa sieka czosnek

W pustym raju archanioł Gabriel

Miecz ognisty czyści od święta

To przed Panem wypręży się nagle

To postraszy z nudów zwierzęta

Towarzyszy Stwórcy w przechadzkach

Lecz nie może Go bawić rozmową

Żadną myślą zaskoczyć znienacka

Obaj myślą wszak jednakowo

Na ludzkim lądzie

Nagle już starzy

Adam wciąż błądzi

Ewa ciągle marzy

W pustym raju czas przejął władanie

Stwórca czeka z rękami wzdłuż ciała

Panujący światu skazaniec

Dożywocie wyłącznej chwały

Życie Pana jest wiecznym czuwaniem

Wśród niewysłowionych problemów

W pustym raju cokolwiek się stanie

Zawsze stanie się przeciw Niemu

Dans un paradis vide au lendemain de l'exil

Le Créateur digère lors de longues promenades

Il est allongé sur un lit nuageux la nuit

Le sommeil lui enlève sa clarté

Il apprend ses droits par cœur

Il doit leur obéir lui-même pour les faire durer

Dans un paradis vide, le ciel est comme une pierre

Un paradis vide est trop petit pour le Créateur

Et deux personnes

Patauger dans le monde

Adam chasse

Ewa donne naissance à des enfants

Dans un paradis vide, air aigre

Le sol est stérile, intact

Les derniers chemins sont envahis

Personne ne récolte les fruits de la création

Dans un grand silence, à part ton pas

Il entend le rythme persistant du Créateur

De l'arbre de la connaissance du bien et du mal

Les pommes volent haut dans les orties

Et là il pleut

Vents pathétiques

Adam a le nez qui coule

Ewa hache l'ail

Dans un paradis vide, l'archange Gabriel

L'épée ardente nettoie des vacances

Il jaillira soudainement vers le Seigneur

Cela effrayera les animaux par ennui

Il accompagne le Créateur dans les promenades

Mais il ne peut pas l'amuser avec la conversation

Sans penser à vous surprendre de façon inattendue

Ils pensent tous les deux la même chose

Sur la terre humaine

Tout à coup, il est vieux

Adam se trompe encore

Ewa rêve encore

Dans un paradis vide, le temps prend le dessus

Le Créateur attend avec ses mains le long de son corps

Le condamné au pouvoir du monde

Une vie de gloire exclusive

La vie du Seigneur est une vigilance éternelle

Parmi les problèmes ineffables

Quoi qu'il arrive dans un paradis vide

Ce sera toujours contre lui