Pustynia 80 - Jacek Kaczmarski

Wielbłądy upadają ze zmęczenia

Piach oczom wzrok odbiera, w zębach zgrzyta

Nasz ślad za nami znika w okamgnieniu

O zagubioną drogę nikt nie pyta

Wtem słychać gniewny pomruk poganiaczy

Wymownie kładą dłonie na kindżały

Żądają wina kobiet i zapłaty

Klną jawnie nas wyprawę i świat cały

A my już chyba znamy kres podróży

Patrzymy póki jeszcze starczy siły

Jak w piasku wiatr nam przyszłość wróży

W zbiorowe dawnych wypraw dmąc mogiły

Przewodnik zagubionej karawany

Unosi się w strzemionach

Słońce świeci

Kolejne tworzy nam fatamorgany

Oazy obiecuje

Naszym dzieciom

Les chameaux tombent d'épuisement

Les yeux sont assombris par le sable et les dents grincent

Notre trace derrière nous disparaît en un éclair

Personne ne demande à propos de la route perdue

Puis les murmures de colère des aiguillons se font entendre

Ils ont mis la main sur des poignards avec éloquence

Ils exigent le vin des femmes et le paiement

Nous sommes ouvertement maudits par l'expédition et le monde entier

Et nous connaissons déjà la fin du voyage

On regarde tant qu'il y a encore assez de force

Comme le vent dans le sable, l'avenir nous est prédit

Dans de vieilles expéditions collectives soufflant des tombes

Guide de la caravane perdue

Il monte dans les étriers

Le soleil brille

Les prochains nous font des miracles

Oasis promet

A nos enfants